Biblical Sermons and BooksՇնորհքով հաստատված
Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից
| Տող 1. | Տող 1. | ||
{{info|Grounded in Grace}} | {{info|Grounded in Grace}} | ||
| - | Բողոքականության և հռոմեական կաթոլիկության միջև պատմական բանավեճը շատ հաճախ շրջանակվում է գործերի և հավատքի և/կամ արժանիքի և շնորհքի շուրջ ծագած վիճաբանությամբ: Դատական բարեփոխիչներն արդարացման իրենց տեսանկյունն արտահայտեցին լատինական կարգախոսների աստվածաբանական սեղմագրերի միջոցով, և արտահայտությունները, որոնք նրանք | + | Բողոքականության և հռոմեական կաթոլիկության միջև պատմական բանավեճը շատ հաճախ շրջանակվում է գործերի և հավատքի և/կամ արժանիքի և շնորհքի շուրջ ծագած վիճաբանությամբ: Դատական բարեփոխիչներն արդարացման իրենց տեսանկյունն արտահայտեցին լատինական կարգախոսների աստվածաբանական սեղմագրերի միջոցով, և արտահայտությունները, որոնք նրանք օգտագործեցին` ''sola fide''-ն և ''sola gratia'' -ն խորապես արմատավորվեցին բողոքական պատմության մեջ: ''Sola fide''-ն կամ " հավատքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր գործերը նպաստում են մեր արդարացմանը, իսկ sola gratia-ն կամ "շնորհքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր սեփական արժանիքները նպաստում են մեր արդարացմանը: |
Կարգախոսների խնդիրը նրանումն է, որ աստվածաբանական սեղմագրերի իրենց գործառնության մեջ դրանք հեշտությամբ կարելի է սխալ հասկանալ կամ օգտագործել որպես լիցենզիա չափազանց պարզեցված բարդ խնդիրների համար: Այսպիսով, երբ հավատքը կտրականապես տարբերվում է գործերից, զանազան աղավաղումներ են հեշտությամբ սղոսկում մեր հասկացողության մեջ: | Կարգախոսների խնդիրը նրանումն է, որ աստվածաբանական սեղմագրերի իրենց գործառնության մեջ դրանք հեշտությամբ կարելի է սխալ հասկանալ կամ օգտագործել որպես լիցենզիա չափազանց պարզեցված բարդ խնդիրների համար: Այսպիսով, երբ հավատքը կտրականապես տարբերվում է գործերից, զանազան աղավաղումներ են հեշտությամբ սղոսկում մեր հասկացողության մեջ: | ||
Ընթացիկ տարբերակը 06:15, 25 Հունիսի 2015-ի դրությամբ
- Related resources
- More By R.C. Sproul
Author Index
More About The Doctrines of Grace
Topic Index - About this resource
-
English: Grounded in Grace
© Ligonier Ministries
- Share this
- Tweet
- Our Mission
- This resource is published by Gospel Translations, an online ministry that exists to make gospel-centered books and articles available for free in every nation and language.
Learn more (English). - How You Can Help
- If you speak English well, you can volunteer with us as a translator.
Learn more (English).
By R.C. Sproul
About The Doctrines of Grace
Part of the series Right Now Counts Forever
Translation by Nanar Aleksanyan
You can help us improve by reviewing this translation for accuracy. Learn more (English).
Բողոքականության և հռոմեական կաթոլիկության միջև պատմական բանավեճը շատ հաճախ շրջանակվում է գործերի և հավատքի և/կամ արժանիքի և շնորհքի շուրջ ծագած վիճաբանությամբ: Դատական բարեփոխիչներն արդարացման իրենց տեսանկյունն արտահայտեցին լատինական կարգախոսների աստվածաբանական սեղմագրերի միջոցով, և արտահայտությունները, որոնք նրանք օգտագործեցին` sola fide-ն և sola gratia -ն խորապես արմատավորվեցին բողոքական պատմության մեջ: Sola fide-ն կամ " հավատքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր գործերը նպաստում են մեր արդարացմանը, իսկ sola gratia-ն կամ "շնորհքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր սեփական արժանիքները նպաստում են մեր արդարացմանը:
Կարգախոսների խնդիրը նրանումն է, որ աստվածաբանական սեղմագրերի իրենց գործառնության մեջ դրանք հեշտությամբ կարելի է սխալ հասկանալ կամ օգտագործել որպես լիցենզիա չափազանց պարզեցված բարդ խնդիրների համար: Այսպիսով, երբ հավատքը կտրականապես տարբերվում է գործերից, զանազան աղավաղումներ են հեշտությամբ սղոսկում մեր հասկացողության մեջ:
Երբ բարեփոխիչները պնդում էին, որ արդարացումը միայն հավատքով է, նրանք ի նկատի չունեին, որ հավատաքը ինքը ցանակացած տեսակի գործ է: Մեր արդարացման հիմքից գործերի բացառումը փնտրելով նրանք չէին ուզում ասել, որ հավատքը իր մեջ ներառում է ամեն ինչ արդարացման համար:
ՀԱՐՑԻ ՍԻՐՏԸ
Կարելի է ասել, որ 16-րդ դարի արդարացման վերաբերյալ բանավեճերի սիրտը արադարացման հիմքի խնդիրն էր: Արադարացման հիմքը այն հիմքն է, ըստ որի Աստված մարդուն արդաև է հռչակում: Բարեփոխիչները պնդում էին, որ աստվածաշնչյան տեսանկյունն այն է, որ արդարացման միակ հնարավոր հիմքը Քրիստոսի արդարությունն է: Սա ուղղակիորեն հղում է Իր սեփական կյանքի միջոցով Հիսուսի կողմից ձեռք բերված արդարության: Դա Քրիստոսի արդարությունը չէ մեր մեջ, այլ Քրիստոսի արդարությունը մեզ համար:
Երբ մենք կենտրոնանում ենք արդարացման հիմքի խնդրի վրա, մենք տեսնում ենք, որ sola fide-ն սղագրված կարգախոս է ոչ միայն հավատքով արադարացման վարդապետության համար, այլև այն հասկացության համար, որ արդարացումը միայն Քրիստոսով է: Միայն Քրիստոսի արդարության մեջ և միջոցով է, որ Աստված մեզ արդար է հռչակում:
Արդարացումը հավատքով է ասելը պարզապես նշանակում է, որ հավատքով կամ հավատքի միջոցով է, որ մենք ստանում ենք Քրիստոսի արդարացումը: Այսպիսով հավատքը գործիք կամ միջոց է, որի միջոցով մենք կառչում ենք Քրիստոսին:
Հռոմը ուսուցանում է, արդարացման գործիքը մկրտության (առաջին հերթին) և ապաշխարհության (երկրորդ հերթին) խորհուրդներն են: Խորհուրդի միջոցով արդարացման շնորհը կամ Քրիստոսի արդարությունը ներարկվում է (կամ լցվում է) հասցեատիրոջ սրտի մեջ: Այդ պատճառով անձը պետք է համաձայնվի և համագործակցի այս ներարկված շնորհի հետ այնպես, որ իրական արդարությունը իսկապես հավատացյալի անբաժանելի մասը կազմի, որի դեպքում Աստված անձին արդար է հայտարարում: Որպեսզի Աստված մարդուն արդարացնի, նախ մարդն ինքը պետք է արդար դառնա:
Այսպիսով Հռոմը հավատում է, որ արդար դառնալու համար մարդը երեք բանի կարիք ունի` շնորհքի, հավատքի և Քրիստոսի: Հռոմը չի ուսուցանում, որ մարդը կարող է փրկվել առանց շնորհքի, իր սեփական արժանիքների միջոցով, առանց հավատքի` իր սեփական գործերով, կամ ինքն իրենով` առանց Քրիստոսի: Այսպիսով ինչի համար է ամբողջ աղմուկը:
Ոչ տանսյոթերորդ դարի բանավեճերը, ոչ էլ կաթոլիկների և բողոքականների միջև վերջին քննարկումները և համատեղ հռչակագրերը չկարողացան լուծել բանավեճի կարևոր խնդիրը` արադարացման հիմքի խնդիրը: Արդյոք, դա վերագրված Քրիստոսի արդարությունն է, թե ներարկված Քրիստոսի արդարությունը:
Մեր օրերում, շատերը, որոնք բախվում են այս դարավոր հակամարտությանը պարզապես թոթվում են իրենց ուսերը և ասում. "Հիմա ինչ",- կամ ,-"Ինչումն է խնդիրը ": Քանի որ երկու կողմերն էլ հաստատում են որ մեր արդարացման համար անհրաժեշտ է Քրիստոսի արդարությունը, և որ շնորհքը և հավատքը նույնպես անհրաժեշտ են, այլ տեխնիկան խնդիրներն ավելի խորը հետաքննելը ժամանակի վատնում կամ աստվածաբանական բծախնդիր ամբարտավանություն մեջ մարզանք է թվում: Ամբողջ բանավեճը թեյամանի մեջ փոթորիկի նման ավելի ու ավելի շատ մարդկանց է ընդգրկում:
ԵՐԿՈՒ ՏԵՍԱՆԿՅՈՒՆ
Լավ, ինչումն է մեծ խնդիրը: Թույլ տվեք պատասխանել այս հարցին երկու տեսանկյունից` մեկը աստվածաբանական, մյուսը անձնական և կենսական:
Աստվածաբանական տեսնակյունից մեծ խնդիրն ավետարանի էությունն է: Խնդիրները դրանից շատ մեծ չեն լինում: Լավ լուրն այն է որ արդարությունը, որն Աստծված է պահանջում իր արարածներից, նրանց համար ձեռք է բերվել Քրիստոսի կողմից: Քրիստոսի կատարած գործը հավատացյալինն է համարվում: Հավատացյալն արդարացվում է Հիսուսի կողմից իր համար կատարածի հիման վրա, իրենից դուրս և իրենից անկախ, ոչ թե նրանով, թե ինչ է Հիսունն անում նրա մեջ: Հռոմի համար մարդ չի արդարանում մինչև արդարությունը չի պատկանում նրան: Նա ստանում է Քրիստոսի օգնությունը, բայց Աստված չի հաշվում, փոխանցում կամ վերագրում Քրիստոսի արդարությունը նրան:
Ինչ անձնական կամ կենսական նշանակություն ունի սա: Հռոմի տեսանկյունը հուսահատություն է բերում իմ հոգուն: Եթե ես պետք է սպասեմ մինչև ես իմ բնույթով արդար դառնամ, որ Աստված ինձ արդար հայտարարի, ես պետք է երկար սպասեմ: Հռոմի տեսնակյունով եթե ես մահացու մեղք գործեմ, ես կկորցնեմ ամեն արդարացնող շնորհք, որ ներկայումս ունեմ: Նույնիսկ եթե ապաշխարհության խորհուրդով ես այն նորից վերականգնեմ, ես դեռևս գործ կունենամ քավարանի հետ: Եթե ես մահանամ իմ կյանքում որևէ անմաքրությամբ, ես պետք է գնամ քավարան բոլոր անմաքրություններս "մաքրելու" համար: Դա կարող է բազմաթիվ հազարավոր տարիներ պահանջել ավարտելու համար:
Ինչպիսի արմատական տարբերություն աստվածաշնչյան ավետարանից, որն ինձ վստահեցնում է , որ Աստծո առաջ արդարացումն իմն է այն պահից, երբ ես իմ վստահությունը դնում եմ Հիսուսի վրա: Որովհետև Նրա արդարությունը կատարյալ է, այն չի կարող ոչ աճել, ոչ էլ նվազել: Եվ եթե Նրա արդարությունը ինձ է վերագրվում ես հիմա ունեմ լիակատար և ամբողձական արդարացման հիմք:
Վերագրված արդարության խնդիրը ընդեմ ներարկված արդարության երբեք չի կարող լուծվել առանց մեկը կամ մյուսը ժխտելու: Դրանք արդարցման իրարամերժ տեսակետներ են: Եթե մեկը ճիշտ է, ապա մյուսը սխալ է: Այս տեսակետներից մեկը հռչակում է ճշմարիտ աստվածաշնչյան ավետարանը, իսկ մյուսը կեղծ ավետարան է: Նրանք երկուսն էլ պարզապես չեն կարող ճշմարիտ լինել:
Նորից այս խնդիրը չի կարող լուծվել ոսկե միջինով: Երկու անհամատեղելի տեսակետները կարող են անտեսվել կամ նվազագույնի հացնվել (ինչպես անում են ժամանակակից երկխոսությունները պատմական վերանայման միջոցով), բայց դրանք չեն կարող համաձայնության բերվել: Ոչ էլ դրանք կարող են հասցնվել զուտ թյուրիմացության. երկու կողմերն էլ շատ խելացի են, որպեսզի դա տեղի ունենար անցյալ 400 տարիների ընթացքում:
Արդարացման մեջ արժանիքի և շնորհքի խնդիրը ծածկված է խառնաշփոթությամբ: Հռոմը խոսում է հավատացյալների երկու արժանիքների մասին` համապատասխանող և արժանավոր: Համապատասխանող արժանիքը ձեռք է բերվում ապաշխարհության խորհուրդի հետ կապված սրբացման աշխատանքների միջոցով: Այս աշխատանքները այնքան էլ պարգևի արժանի չեն, որպեսզի արդար դատավորը պարտավորվի նրանց պարգևատրել, բայց դրանք բավականին լավ են, որ "հարմար" և "համապատասխանող" համարվեն, որպեսզի Աստված պարգևատրի դրանց:
Արժանավոր արժանիքը արժանիքի ավելի բարձր կարգ է, որին հասել են սրբերը: Բայց նույնիսկ այս արժանիքը հռոմի կողմից սահմանվում է որպես շնորհքով արմատավորված և հիմնավորված: Դա արժանիք է, որին չի կարելի հասնել առանց շնորհքի աջակցության:
Բարեփոխիչները ժխտել են ինչպես համապատասխանող, այնպես էլ արժանավոր արժանիքը` վիճաբանելով, որ մեր վիճակը ոչ միայն արմատավորված է շնորհքի մեջ, այլև այն գթառատ է ամեն առումով: Միակ արժանիքը, որը կապ ունի մեր արդարացման հետ, դա Քրիստոսի արժանիքն է: Իսկապես, մենք փրկվում ենք գովասանքի արժանի գործերի` Քրիստոսի գործերի միջոցով: Այն. որ մենք փրկվում ենք ինչ-որ մեկի արժանքի միջոցով, որը շնորհքով մեզ է վերագրվել, փրկության էությունն է կազմում:
Շնորհքն է, որ երբեք չպետք է վարկաբեկվի կամ բանակցությունների ենթարկվի եկեղեցու կողմից: Առանց դրա մենք իսկապես անհույս և անօգնական ենք սուրբ Աստծո առաջ արդար կանգնելու համար: