Վերափոխող սեր

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

---

14:04, 5 Հունվարի 2015-ի տարբերակ

Խոր հուսահատություն ապրող հայրը երկու շաբաթ անց էր կացրել է մանկական ինթենսիվ թերապիայի բաժնում` նայելով, թե ինչպես է իր երեք տարեկան տղան դանդաղ մահանում: Այս երկու շաբաթվա ընթացքում նա բավականին զարմանալի կերպով ավետարանի մասին գիրք կարդաց: Ավելի ուշ նա ինձ գրեց. «Ես ուզում եմ ասել, որ Ավետարանը իսկապես իրական կյանքի համար է»:

Ես շփոթված էի իր հայտարարությունից: Ինչպե՞ս է ավետարանի մասին գիրքը ծառայել հորը իր խոր ողբերգության ժամանակ: Ես մտածում էի, որ Աստծուն վստահելու մասին գիրքն օգտակար կլիներ ձախորդությունների ժամանակ: Բայց Ավետարանի մասին գի՞րքը։ Ինչպե՞ս այն կարող էր օգտակար լինել մի այդպիսի պահի: Ես այս հարցի շուրջ մտածում էի մի քանի շաբաթ: Հետո մի օր, մինչ ես պատգամ էի պատրաստում Աստծո սիրո մասին, ես ստատցա պատասխանը: Ավետարանի մեջ հայրը տեսավ Աստծո սերը:

Հովհաննես առաքյալը գրել է. «Եւ սրանո՛ւմ երեւաց Աստծու սէրը մեր հանդէպ. այն, որ Աստուած իր միածին Որդուն աշխարհ ուղարկեց, որպէսզի նրանով կենդանի լինենք։ Սրանո՛ւմ է սէրը. մենք չէ, որ սիրեցինք Աստծուն, այլ նա՛ սիրեց մեզ եւ ուղարկեց իր Որդուն մեր մեղքերի քաւութեան համար» (1 Հովհաննես 4:9–10)։

Ես հաճախ ասում եմ. «Եթե ուզում ես տեսնել Աստծո սերը, սկզբում նայիր Խաչին»,- որովհետև դա է Նրա սիրո ամենաակնառու ցուցադրումը: Աստված Իր որդուն ուղարկեց խաչի վրա մեր մեղքերի քավության համար: Քավությունը, թեև լավ Աստվածաշնչյան խոսք է, բայց այսօրվա քրիստոնյաները հազվադեպ են հասկանում այն: Թերևս լավագույն ճանապարհը դրա մասին խորհելու այն է, որ դա Աստծո արդար և սուրբ բարկության ողջ հարվածը Հիսուսի կողմից խաչի վրա կրելու ակտն էր, որը մենք պետք է կրեինք:

Մենք բոլորս մեր մեղքերի պատճառով արժանի ենք Աստծո բարկությանը, ոչ միայն այն մեղքերի, որ մենք գործում էինք որպես անհավատներ, այլ նաև այն մեղքերի, որոնք, լինելով հավատացյալներ, գործում ենք ամեն օր: Բայց, եթե մենք վստահել ենք Աստծուն, մենք երբեք չենք ճաշակի Աստծո բարկության բաժակից անգամ մեկ կաթիլ: Հիսուսն այս բաժակը որպես մեզ փոխարինող մեր փոխարեն խմեց: Եվ Հովհաննեսը մեզ ասում է, որ Աստված ի սիրով ուղարկեց Հիսուսին մեզ համար դա անելու:

Հիմնականում երկու դեպք կա, երբ հավատարիմ քրիստոնյաները հակված են լինում կասկածել Աստծո սիրուն: Ամենատարածվածն այն , երբ մենք, ինչ-ինչ պատճառներով, խորապես տեղյակ ենք մեր մեղավոր լինելու մասին: Գուցե դա ինչ-որ մշտական մեղքի առկայությունն է մեր կյանքում, կամ գուցե մեր ամբողջ էության մեղսավոր լինելը: Այսպիսի ժամանակներում մենք հակված ենք մտածելու. « Ինչքա՞ն հավանական է, որ Աստված կարող էր սիրել ինձ պես մեղավոր մեկին»:

Երկու դեպքում էլ մենք պետք է նորից նայենք Խաչին և տեսնենք, թե ինչպես է Հիսուսը կրում այդ նույն մեղքերը, որոնք ստիպում են մեզ մեղավոր զգալ: Եվ հետո, մենք կարիք ունենք մեզ հիշեցնել, որ. «Նրան, ով մեղքը չէր ճանաչել, Աստուած մեզ համար մեղաւոր արեց, որպէսզի մենք նրանո՛վ Աստծու արդարները լինենք» (2 Կորնթ. 5:21): Աստված վերցրեց մեր մեղքը, նույնիսկ այն, ինչն այդքան արագորեն վիշտ է առաջացնում, և հանձնեց Քրիստոսին, և Նա վերցրեց Իր կատարյալ արդարությունը և տվեց մեզ: Աստված դա արեց ոչ թե որովհետև մենք սիրո արժանի էինք, այլ Իր սուվերեն սիրո պատճառով: Ինչպես Հովհաննեսն ասաց վերոհիշյալ հատվածում. «Ոչ թե մենք սիրեցինք Աստծուն, այլ Նա սիրեց մեզ»:

Երկրորդ հիմնական դեպքը, որը մեզ դրդում է կասկածի տակ դնել Աստծո սերը ձախողումների ժամանակ է: Մենք կարող ենք մտածել. «Եթե Աստված իրոք սիրեր ինձ, Նա թույլ չէր տա, որ դա կատարվեր ինձ հետ»: Կասկածի այդպիսի պահերին մենք կարիք ունենք նորից նայելու Խաչին և տեսնելու Աստծուն` իր Որդուն մեր մեղքերի համար մեռնելու ուղարկելիս (Հռոմ. 8:32): Ի վերջո, այդ համատեքստում էր, որ Պողոսը հարցրեց. «Ո՞վ կարող է մեզ բաժանել Քրիստոսի սիրուց»: Եվ մի քանի նախադասությունից հետո նա պատասխանում է իր տված հարցին հնչեղ հաստատումով․«Ո՛չ մի ուրիշ արարած չի կարող բաժանել մեզ Աստծու այդ սիրուց, որ կայ մեր Տէր Քրիստոս Յիսուսով» (Հռոմ. 8:35–39:

Մեծ պուրիտան Ջոն Օվենը մի անգամ գրել է, որ «մեծագույն վիշտը և բեռը, որ Դուք կարող եք դնել Հոր վրա, մեծագույն չարությունը, որ Դուք կարող եք անել Նրան, չհավատալն է, որ Նա սիրում է ձեզ»: Մենք կարող է ակնկալեինք, որ Օվենը կասեր, որ Դուք առավելագույնս կարող եք վշտացնելը Հորը մի քանի սկանդալային մեղքեր գործելով, որը կանպատվեր Նրա անունը: Անշուշտ մեղքը վշտացնում է Աստծուն, բայց Օվենը մեզ ասում է, որ Աստծո սերը կասկածի տակ դնելը Նրան ավելի է վշտացնում:

Այսպիսով, երբ Դուք գայթակղություն եք ունենում Աստծո սերը հարցականի տակ դնելու Ձեր մեղքի կամ դժվար հանգամանքների պատճառով, նայեք Խաչին և ինքներդ ձեզ հիշեցրեք , որ Խաչի վրա Աստված ապացուցեց Իր սերը ձեր հանդեպ, որը վեր է բոլոր կասկածներից: Ի դեպ մի՛ սպասեք այն դժվար ժամանակներին: Ուշադիր նայեք Խաչին ամեն օր՝ ամրապնդելու ինքներդ ձեզ այդ կասկածի և հիասթափության ժամանակների համար:

Սակայն, ինչքան էլ փառավոր է մեր հանդեպ Աստծո սիրո ճշմարտությունը, Հովհաննեսը մեզ չի թույլատրում այդ սիրով միայն ջերմանալ մեր սեփական հաճույքի համար: Փոխարենը, նա կատարում է մի շատ նշանակալի հայտարարություն: «Սիրելինե՛ր, եթէ Աստուած այսպէս սիրեց մեզ, մենք ալ պարտաւոր ենք սիրել զիրար» (1 Հովհ. 4.11)։ Եզրակացությունն այն է, որ մենք ոչ միայն պետք է սիրենք միմիանց, որովհետև Աստված սիրեց մեզ, այլ մենք պետք է սիրենք միմիանց նույն ձևով, ինչպես Աստված սիրեց մեզ: Այսինքն, քանի որ Աստված սիրում է մեզ անկախ մեր մեղքից և սիրո արժանի չլինելուց, մենք էլ պետք է միմիանց սիրենք անկախ ամեն ինչից: Սա չի նշանակում, որ մենք անտեսում ենք մյուս մարդկանց մեջ մեղքի առկայությունը, այլ երբ այդ մեղքը մեզ է ուղղված, մենք ներում ենք՝ ինչպես Աստված Քրիստոսի մեջ մեզ է ներում (Եփ. 4:32):

Կարծում եմ, որ միմյանց նկատմամբ մեր սիրո մեծագույն դրսևորումը միմյանց ներելու պատրաստակամությունն է` հիմք ընդունելով Աստծո մեզ ներելը: Հիսուսի առակը չներող ծառայի մասին (Մաթ. 18:21–35) շատ ուսուցողական է այս թեմայի առումով: Առաջին ծառան իր տիրոջը պարտք էր 10,000 տաղանդ, որը համարժեք էր շարքային բանվորի 200,000 տարվա աշխատավարձին, գումար, որն անհնար է մարել: Երկրորդ ծառան առաջին ծառային 100 դահեկան էր պարտք, որը հավասար էր իր տարվա աշխատավարձի մոտավորապես մեկ երրորդին: Ինքնին դա չնչին գումար չէր: Մեզանից ոչ բոլորը կուզենային անվավեր համարել տարեկան աշխատավարձի մեկ երրորդին հավասար պարտքը, բայց 200,000 տարվա համեմատ տարվա մեկ երրորս մասը չնչին է:

Առակի իմաստն այն է, որ մեզանից յուրաքանչյուրը առաջին ծառան է: Մեր մեղքերի պատճառով մեր պարտքն Աստծուն ահռելի է, գումար, որն անհնար է վճարել: Ի հակադրություն դրա, մեկ ուրիշի մեղքի պարտքը իմ հանդեպ, չնայած կարող է ինքնին նշանակալի լինել, բայց ոչինչ է Աստծո հանդեպ իմ պարտքի համեմատ: Այսպիսով, երբ ինչ-որ մեկը մեղանչում է իմ դեմ, ինչպես փաստացի այնպես էլ պարզապես իմ համոզմամբ, ես փորձում եմ պատասխանել. «Բայց Հայր, ես ծառան եմ, ով պարտք է 10,000 տաղանդ»: Դա ինձ օգնում է այդ անձնավորության մեղքին պատշաճ տեսանկյունից նայել, և դա ինձ հնարավորություն է տալիս ազատորեն ներելու, այնպես ինչպես Աստված է ինձ ներել:

Սեղանի շուրջ զրույցին ծանոթ յուրաքանչյուր ընթերցող որոշ չափով ծանոթ է 1Կորնթացիս 13-ին` սիրո դասական հատվածին: Բայց Դուք երբևէ նկատե՞լ եք, թե 4-7 խոսքերում սերը նկարագրող ինչքան շատ տերմիններ գործ ունեն ներման կամ համբերատարության հետ: Սերը նախ և առաջ համբերող է, որն արտահայտվում է համբերությամբ և ներմամբ (տես` Կող. 3:12–13): Այն չի գրգռվում կամ չի բարկանում: Հետո սերն ամեն բանի դիմանում է և ամեն բանի համբերում: Սրանք նույն գաղափարի արտահայտման տարբեր ձևեր են` ներում և համբերատարություն: Եվ մենք պետք է ներենք, քանի որ Աստված Քրիստոսի միջոցով ներեց մեզ:

Ի հարկե, սիրելու ավելի շատ բան կա, քան ներելը` անկախ նրանից դա Աստծո սերն է, թե` մերը: Աստված խոստացել է, որ մեզ երբեք չի թողնի (Եբր. 13:5)և կհոգա մեր ամենօրյա կարիքները (Փիլիպ. 4:19), և ամեն բան բարիի գործակից դարձնել (Հռոմ. 8:28): Նա նույնիսկ ասել է, որ կարգ ու կանոնը, որը ժամանակ առ ժամանակ դնում է մեզ վրա Նրա սիրո նշանն է, քանի որ այն նախատեսված է, որպեսզի մենք ավելի ու ավելի շատ բաժնեկցենք իր սրբությամբ (Եբր. 12:5–11):

Նույն ձևով էլ մենք պետք է Քրիստոսի մարմնի մեջ սիրենք միմյանց եղբայրական ջերմությամբ (Հռոմ. 12:10): Սա նշանակում է, որ մենք նայում ենք միմյանց, միմյանց քաջալերում, աղոթում միմյանց համար և ինչպես վայել է օգնում միմյանց նյութապես (1 Հովհաննես 3: 16-18):

Ակնհայտ է, որ մենք երբեք չենք կարող սիրել միմյանց նույն կերպ, կամ նույն չափով, ինչպես Աստված է սիրում մեզ: Մենք կարող ենք ներել, բայց մենք չենք կարող գնել ուրիշի մեղքը: Եվ Աստված սուվերեն է իր սիրո մեջ: Նա զորություն ունի` արտահայտելու Իր սերը Իր նպատակի ամբողջ չափով: Մենք դա չենք կարող անել: Մեր ցանկությունը հաճախ շոշափելիորեն գերազանցում է մեր սիրո արտահայտման կարողությունից: Բայց մենք երբեք չպետք է մոռանանք, որ Նրա սերը մեր հանդեպ հիմքն է Նրա կամ միմիանց հետ մեր կապի: Հովհաննեսն ասել է․ «Մենք սիրում ենք, որովհետև սկզբում Նա սիրեց մեզ» (1 Հով. 4:19) Նշենք, որ մեր սիրո առարկան անորոշ է: Հովհաննեսն ի՞նչ ի նկատի ուներ։ մենք սիրում ենք Աստծու՞ն, թե միմյանց: Համատեքստը ենթադրում է միմյանց: Բայց ես կարծում եմ, որ հավանական է, որ Սուրբ Հոգին առաջնորդել է Հովհաննեսին մեր սիրո առարկան ոչ միանշանակ թողնելու, քանի որ երկուսն էլ ճիշտ են: Մենք կարող ենք միայն սիրել Աստծուն, երբ մենք ջերմանում են մեր հանդեպ Նրա ունեցած սիրով: Եվ մենք կարող ենք միայն սիրել միմյանց, երբ մենք շարունակաբար խորհենք մեր հանդեպ Աստծո անսահման սիրո մասին: Սիրելինե՛ր, եկե'ք սիրենք միմյանց, որովհետև սերն Աստծուց է: