Օրինակի զորությունը

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

---

17:23, 13 Դեկտեմբերի 2011-ի տարբերակ

Օրինակը կյանքում ոչ թե հիմնական այլ միակ բանն է: Այս նախադասության միջոցով հայտնի բժիշկ-միսիոներ և գրող Ալբերտ Շվայցերը սահմանեց օրինակի կարևորությունն ու զորությունը: Ընթերցողներից քանիսիս վրա է ազդեցություն գործել ինչ-որ հովվի, երեցի, կամ այլ քրիստոնյայի զորավոր կյանքը, որի ականատեսն ենք եղել մեր կյանքի վաղ ժամանակաշրջանում: Երբ ես ասում եմ "հավատարիմ հովիվ" ում պատկերն է ծառանում ձեր մտքում: Երբ ես ասում եմ 'հավատարի Քրիստոնյա", ում մասին եք մտածում:

Շվայցերի հայտարարությունը, ի հարկե, չափազանցություն է: Շատ ուրիշ բաներ էլ են ներառված հավատարիմ կյանքի մեջ, բայց դրանք բոլորը միավորված են ինչ-որ մեկի օրինակի մեջ:

"Ուսուցչությունը" կամ "ձևավորումը" կարող են նոր գաղափարներ թվալ, բայց դա այդպես չէ: Թվում է, որ դա Աստծո մտքում էր, ելնելով նրանից, թե ինչ ձևով է նա մեզ ստեղծել: Նա մարդկանց ստեղծեց իր պատկերով: Մենք պետք է հետևենք Նրա օրինակին և ընդօրինակենք Նրա բնավորությունը: Քրիստոսի մարմնացման ժամանակ Աստված մարմնով եկավ այնպես, որ մենք կարողացանք հասկանալ և շփվել նրա հետ և ինչպես Պետրոսը ասեց "Ձեզ օրինակ թողնելով, որպեսզի դուք հետևեք նրա շավիղներին" (I Պետրես 2:21):

Մենք նաև պետք է մասնակցենք այս` օրինակ լինելու և օրինակին հետևելու ծառայությանը: Աստված մարդկանց ստեղծել է ծնվելու և մեծանալու ընտանիքում` այլ մարդկանց ընկերակցությամբ: Մենք ինքնակազմավորվող չենք, ոչ էլ միանգամից հասուն մարդիկ ենք դառնում: Աստված պլանավորել է, որ սիրող ծնողները մարդկանց մեծացնելու մեջ իրենց բաժինը ունենան:

Այս նաև այն ձևն է, որի միջոցով Աստված ցանկացել է իրեն հայտնել կորսված աշխարհին: Հին Կտակարանում Աստված Աբրահամին և նրա ժառանգներին կանչեց աշխարհի մեջ սուրբ, հատուկ և առանձնացված մարդիկ լինելու: Նրանք պետք է հատուկ լինեին, որպեսզի աշխարհը կարողանար պատկերացում ունենալ այն հասարակության մասին, որը կարտացոլեր Աստծո բնավորությունը` մարմնավորելով նրա մտահոգություններն ու արժեքները: Երբ Աստված Ղևտացիների 19-ում Իր ժողովրդին ասաց ."Դուք սուրբ եղեք, քանզի Ես Ձեր Տեր Աստվածը, սուրբ եմ", Նա չեր խոսում պարզապես անհատի, Մովսեսի, Ահարոնի կամ Հեսուի հետ: Նա, անշուշտ, խոսում էր նրանց հետ, բայց Ղևտ. 19:1-ում մենք տեսնում ենք, որ Աստված հատուկ պատվիրեց Մովսեսին այս ասելու Իսրայելի ժողովրդին: Այն օրենքները, որ Նա հետո նրանց տվեց կապ ունեին հարաբերությունների, հավասարության, արդարության և սոցիալական փոխհարաբերությունների հետ: Նա ցույց է տալիս, թե ինչես էին այս մարդիկ հոգ տանում իրար համար` կորսվածների և ամենափոքրերի, օտարների և երիտասարդների համար. նրանք ցույց են տալիս իրենց արդար և ողորմած Արարչի բնավորությունից ինչ-որ բան:

Ուրիշներին այս մոդելով ծառայելու Իսրայելի ձախողումը Աստծո գլխավոր մեղադրանքներից մեկն է Հին Կտակարանի ժողովրդի դեմ: Այսպիսով Եզեկիել 5-ում Իսրայելի դերը դառնում է բացասական օրինակի միջոցով ազգերին ուղղություն տալու ձևերից մեկը: Տերը ասում է Իսրայելին, " Սա Երուսաղեմն է.այն ազգերի մեջ ու իր բոլորտիքը եղող երկիրների մեջ դրի... Ամեն անցողի աչքերի առջև, քո բոլորտիքդ եղող ազգերի մեջ ավերման ու անարգության պիտի մատնեմ քեզ: Երբ բարկությամբ և սրտմտությամբ ու սրտմտության պատիժներով քո վրա վճիռներ գործադրեմ, այս բանը քո բոլորտիքը եղող ազգերի մեջ անարգանք, նախատինք, առակ ու զարմացում պիտի լինի: Ես` Տերս, խոսեցի" (5:5, 14-15: Նորից ու նորից Եզեկիելում Աստված ասում է, որ նա ինչ անում է Իսրայելի ժողովրդին, անում է Իր անվան համար, այսինքն որպեսզի աշխարհի ժողովուրդներն իմանան Իր մասին ճշմարտությունը:

Իր մասին վկայությունը Աստված նախատեսել է նաև իրականացնել Նոր Կտակարանի եկեղեցու միջոցով; Հովհաննես 13-ում Հիսուսը ասաց, որ աշխարհը պիտի իմանա, որ մենք Իր աշակերտներն ենք Քրիստոսի սիրո միջոցով, որը մենք ունենք իրար նկատմամբ: Պողոսը Եփեսոսի եկեղեցուն գրել է." Մի ժամանակ դուք խավար էիք, բայց հիմա լույս եք Տիրոջով: Ուստի լույսի որդիների պես քայլեցեք"(Եփ. 5:8):

Որպես քրիստոնյա մեր անհատականն կյանքով և եկեղեցու համատեղ կյանքով մենք պահում ենք Աստծո հույսի լույսն այս խավար ու հուսախաբված աշխարհում: Որպես քրիստոնյա մեր կյանքով մենք սովորեցնում ենք մեկս մյուսին և մեզ շրջապատող աշխարհին Աստծո մասին: Երբ մենք սիրում ենք մեկս մյուսին, մենք ցույց ենք տալիս, թե ինչպիսինն է Աստծո սերը: Մյուս կողմից " Նա, որ իր եղբորը չի սիրում, որին տեսնում է, Աստծուն որ չի տեսնում, ինչպես կարող է սիրել"(1 Հով.4:20): Մեր սրբությամբ մենք ցույց ենք տալիս Աստծո սրբությունը: Մենք կանչված ենք մարդկանց հուսադրելու, որ եսասեր հիասթափությունից զատ, որին մեզ դավադրաբար քաջալերում են հետևել մեր ընկած էությունն ու շրջապատող աշխարհը, ապրելու ուրիշ ձև էլ կա:

Հովիվներ և երեցներ, ինչ ենք մենք սովորեցնում Աստծո մասին մեզ նայող աշխարհին: Արդյոք, մենք նրանց սովորեցնում ենք, որ Աստված սահմանափակ է մեր ցեղի համար: Արդյոք մենք սովորեցնում ենք նրանց, որ նա հանդուրժում է մեղքն ու անհավատարմությունը, ինքնակառավարմամբ կլանված դատարկ ու վեճերով լեցուն կյանքը: Ինչքան լուրջ ենք մենք առաջնորդել մեր ժողովրդին այն մեծ հանձնարարությունը կատարելու և առավելությունից օգտվելու, որը մենք ունենք հասարակության ցուցափեղկը, խանութի պատուհանը, գովազդը վեբ-կայքը լինելով, Աստծո բնավորությունը իր Ստեղծագործությանը հայտնելու համար:

ԻՆչքան մեծ առավելություն է Նա մեզ տվել, և ինչքան քիչ է այն մեզ մտահոգում: Մենք մտածում ենք, որ եթե մենք շատ մարդիկ բերենք մեր եկեղեցի, այդ ինչ-որ ձևով կքչացնի մեր պատասխանատվությունը նրանց նկատմամբ, ովքեր արդեն անդամներ են կոչվում: Բայց ինչ վկայություն է տալիս նրանցից յուրաքանչյուրը հենց հիմա: Նրանց քանի վատ վկայության համար դուք պետք է աշխատեք, որպեսզի մարդիկ տեսնեն այն բարի վկայությունը, որն Աստված է ապահովում նրանց միջոցով, ովքեր իսկապես դարձի են եկել և ցույց են տալիս դա:

Եկեղեցու կարգ ու կանոնը ի վերջո արդարացման կամ վրիժառության վերաբերյալ չէ: Դա Աստծո այլ ոչ թե մեզ պես ներում գտած մեղավորների գործն է (Երկրորդ օրինաց 32:35; Հռոմեացիս 12:19): Բայց մենք պետք է մտածենք մյուսներին Աստծո մասին բարի վկայություն տալու մասին: Մենք մեր կյանքով և վերաբերմունքով պետք է օրինակ ծառայենք: Դուք նկատել էք, որ իր հովվական թղթերում Պողոսը մասնավորապես մտահոգված է թվում երեցի` եկեղեցուց դուրս մարդկանց մեջ ունեցած համբավի համար: Դրա համար կարող են բազմաթիվ պատճառներ լինել, որոնցից մեկը, անշուշտ, պետք է լինի եկեղեցին աշխարհին ներկայացնելու երեցի դերը: Ուրեմն սա նաև այն է, ինչպիսին պետք է եկեղեցին լինի որպես մի ամբողջություն: Ահա թե ինչու Կորնթացիս 5-ում Պողոսն այդքան զայրացած էր: Եվ նկատել եք, թե հատկապես ում վրա էր Պողոսը բարկանում: Նա չկշտամբեց մեղավոր սեռական կապի մեջ գտնվող մարդուն, այլ նա հանդիմանեց եկեղեցուն, որը հանդուրժում էր այդպիսի մեղքը իր անդամների մեջ: Մենք գիտենք այն տխուր ճշմարտությունը, որ մեր անդամներից որոշները մեղքերի մեջ կորած են, չնայած նրանք սկզբում լավ էին սկսել: Մենք հավատում ենք, որ գոնե նրանցից որոշները կապրեն ապաշխարհելու և վերադառնալու համար: Բայց մենք երբևէ չենք սպասում, որ եկեղեցին կհրաժարվի Աստծուն լավ ձևով ներկայացնելու իր պարտականությունից` կանգնելով սրբության մեջ և մեղքին դեմ: Այս խնդիրն էր, որը շատ նման էր Հին Կտակարանում Իսրայելի կռապաշտության մեղքին, և որի համար Պողոսը խստորեն հանդիմանեց Կորնթոսի եկեղեցուն:

Ընկերնե'ր, ինչ կասեր Պողոս առաքյալը իմ ու ձեր եկեղեցու մասին? Ինչքան ենք մենք հադուրժում եկեղեցի չհաճախելը հանուն սիրո: Ինչքան շնություն կամ ոչ աստվածաշնչյան ամուսնալուծություններ ենք մենք թույլատրում, որ առանց մեկնաբանությունների անցնեն մեր եկեղեցում, մինչդեռ աղաղակում ենք աշխարհին` ասելով." մենք նրանց նման չենք": Ինչքան բաժանարար մարդկանց ենք մենք թողնում, որ փոքր խնդիրների համար պառակտեն եկեղեցին, կամ ինչքան կեղծ ավետարաններ ենք, մենք թողնում, որ քարոզվեն:

Թանկագին եղբայրներ, եթե դուք այս կարդում եք, որպես հովիվ, երեց, առաջնորդ,վարդապետ կամ եկեղեցու անդամ, մտածեք այն մեծ պարտականության մասին, որ մենք ունենք: Մտածեք, թե ինչպես մենք կարող ենք վկայել Աստծոն լավագույն ձևով. Արդյոք այն պետք է լինի մեր մեջ եղած մեղքը արհամարհելով, թե մեղքով բռնվածներին հեզությամբ ուղղության բերելով, ինչպես Պողոսն է պատվիրում Գաղատացիների 6:1-ում: Որն է ավելի լավ արտացոլում այն Աստծոն, Որին մենք երկրպագում ենք: Երբևէ Աստծո ողորմությունը մթագնել է Նրա սրբությունը Իր խոսքի մեջ: Իսկ ինչ կասեք եկեղեցու մասին: Որն է մեր պարտականությունն այս դեպքում:

Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչ օրինակ էք ցույց տալիս ձեզ շրջապատող աշխարհին: Աստված Իր ժողովրդի և Իր աշխարհի համար մեծ ծրագիր ունի. Նա մեզ կանչում է այն ցույց տալու մեր խոսքերով և մեր կյանքով: Դուք դա անում եք: ԹողԱստված օգնի մեզանից յուրաքանչյուրին հավատարիմ լինել այս մեծ կոչին: