Biblical Sermons and BooksՊարտականություն և Պատիվ
Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից
(Նոր էջ. {{info|Duty and Honor}} Մի քանի տարի առաջ Միսիսիպիի Ջեկսոն շրջանում, ես որոշ գործարարների հետ մասնակցում էի մի ...)
Ընթացիկ տարբերակը 13:33, 9 Ապրիլի 2012-ի դրությամբ
- Related resources
- More By R.C. Sproul
Author Index
More About Truth
Topic Index - About this resource
-
English: Duty and Honor
© Ligonier Ministries
- Share this
- Tweet
- Our Mission
- This resource is published by Gospel Translations, an online ministry that exists to make gospel-centered books and articles available for free in every nation and language.
Learn more (English). - How You Can Help
- If you speak English well, you can volunteer with us as a translator.
Learn more (English).
By R.C. Sproul
About Truth
Part of the series Right Now Counts Forever
Translation by Susanna Akopyan
You can help us improve by reviewing this translation for accuracy. Learn more (English).
Մի քանի տարի առաջ Միսիսիպիի Ջեկսոն շրջանում, ես որոշ գործարարների հետ մասնակցում էի մի խոսակցության: Խոսակցության ընթացքում ներկաներից մեկը կարծիք արտահայտեց մի անձնավորության մասին,ով ներկա չէր հանդիպմանը: Նա ասաց. - « Նա շատ պատվարժան մարդ է»: Երբ ես լսեցի այդ մեկնաբանությունը, ականջներիս չէի հավատում,մի պահ թվաց, որ խոսողը օտարերկարցի է: Ես հասկացա, որ գտնվում եմ հեռավոր հարավում, որտեղ հին ավանդույթները դեռ լիովին արմատախիլ չեն եղել,բայց դժավար էր պատկերացնել, որ այս օրերում ու այս դարում կա մեկը, ով դեռ օգտագործում է պատվարժան բառը, մարդ արարածի նկատմամբ: Պատվարժան բառը մի քիչ հնաոճ երանգ ունի:Մենք կարող ենք մտաբերել գեներալ Դուգլաս ՄակԱրթուրի ելույթը Վեստ Փոինթում անվանված «Պարտականություն,Պատիվ,Երկիր», բայց դա տեղի է ունեցել կես դար առաջ:Այսօր պատվարժան բառը համարյա անհետացել է անգլերեն լեզվից: Փաստացի,ես այդ բառը հանդիպում եմ մեքենայի բամպերի վրա,որը տեղեկացնում է,որ մեքենայի տերը ունի երեխա,ով գտնվում է սովորողների «պատվարժան ցուցակում», բայց «պատվարժան ցուցակ» հասկացողությունը մոռացված հասկացողության մնացորդն է:
Ես խոսում եմ պատվի մասին,որովհետև բառարանը դասակարգում է պատիվ բառը ինչպես ազնիվ բառի ամենագլխավոր հոմանիշը: Իմ գլխավոր հարցը այս հոդվածում հետևյալն է.- «Ո°րն է ազնվության իմաստը»:Եկեք ուշադրություն դարձնենք այդ բառի բացատրությանը,օրինակ Վեբսթերի բառարանում այն տալիս է հետևայալ բացահայտումները: Առաջին հերթին ազնվությունը բացատրվում է ինչպես «անխտիր նվիրվածություն բարոյական և էթիկական սկուզբունքներին»: Երկրորդ, ազնվությունը նշանակում է «բնավորության ողջամտություն» : Երրորդ դեպքում կարող ենք հասկանալ ինչպես «անկեղծություն»: Չորորդ, ազնվությունը կարող ենք հասկանալ նաև ,ինչպես «ամբողջականություն և անապականություն»: Հինգերորդ և վերջին իմաստը «ուժեղ բնավորություն»:
Այս հասկացողությունները նկարագրում են այն մարդկանց,որոնց այնքան հազվադեպ ենք հանդիպում, որքան ազնվություն բառը: Առաջի հերթին, ազնվությունը նկարագրում է այն մարդուն, ում կարող ենք անվանել «սկզբունքների տեր մարդ»: Անձը ով սկզբունքների տեր է, բառարանը կոչում է ինչպես անդրդվելի:Անձ ով ամեն հարցում և քննարկումներում հավատարիմ է իր սկզբունքներին,և անդրդվելի է բարոյական և էթիկական սկզբունքներում: Դա այն անձն է, ով իր սկզբունքները ավելի վեր է դասում քան օգուտը: Զիջելու ունակությունը մի առաքինություն է քաղաքականության բարոյակրթության մշակույթում,որտեղ քաղաքական բարոյակրթությունը հիմնվում է քաղաքական որակական ցուցանիշի վրա:Քաղաքագետը մասնավորապես այն անձն է, ով փոխզիջումների է գնում ամեն ինչում,ներառյալ նաև սկզբունքների հարցում:
Մենք կարող ենք տեսնել, որ ազնվությունը բնավորության ողջամտության և անկեղծության արտացոլումն է: Ուսումնասիրելով Նոր Կտակարանը,օրինակ Հակոբոսի նամակներում,Հակոբոսը խոսում է մի շարք արժանիքների մասին, որոնք պետք է լինեն քրիստոնիայի կյանքում:Այդ նամակի հինգերորդ գլխում 12-րդ տողում նա գրում է.-«Եւ ամեն բանից առաջ,եղբայրք,երդում մի անէք ոչ երկնքովը,ոչ երկրովը եւ ոչ էլ մի ուրիշ երդումով,բայց թող լինի ձեր այոն այո եւ ոչը ոչ. Որ դատաստանի տակ չընկնիք»: Հակոբոսը այս խոսքերով բարձր է դասում մարդու ճշմարտախոսությունը,պարզ պատասխան այո կամ ոչ,դա այն արժանիքներից է, որը «ամեն բանից առաջ է»:Այն ինչ Հակոբոսը փորձում է ասել, դա այն է,որ ազնվությունը անկեղծության մի տեսակ է,որը մատնանշում է,որ մենք անպայման կանենք այն ամենը ինչ խոստացել ենք, քանի որ մեր խոսքը մեր պարտականությունն է:Կարիք չկա երդվելու միայն այն պատճառով,որ մեզ հավատան:Ազնիվ մարդկանց պետք է վստահել հիմք վերցնելով նրանց խոսքը:
Մեր մշակույթում,մենք նորից ու նորից տեսնում ենք քաղաքական և պետական մարմինների գործիչների միջև տարբերությունը: Մի մարդ գիտեմ,որ տարբերակեց այդ տերմիները. քաղաքական գործիչը նա է ով դառնում է դեպի հաջորդ ընտրությունը,մինչդեռ պետական մարմնի գործիչը այն անձն է,ով դառնում է դեպի հաջորդ սերունդը:
Պարզ է,որ այս տարբերակության մեջ կա ցինիզմի երանգ, իմաստը նրանում է կայանում,որ քաղաքական գործիչները այն մարդիկ են ,որոնց համար փոխզիջումը արժանիք է, և նրանք կարող են հավատարիմ չլինեն իրենց սկզբունքներին միայն թե ընտրվեն կամ մնան գրասենյակում: Այսպիսի արժանիքի պակասությունը հատուկ է ոչ միայն քաղաքական գործիչներին,այլ նաև եկեղեցիներում,որտեղ ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում են այնպիսի ծառայողներ,որոնք պատրաստ են ստել իրենց այժմյա փառքի համար: Սա այն նույն ազնվության բացակայությունն է,որը քայքայեց Իսրայելը հին Կտակարանում,որտեղ կեղծ մարգարեները հայտարարեցին այն ամենը ինչ ժողովուրդն էր ուզում լսել,փոխարենը պետք է ասեին այն ինչ Աստված էր պատվիրել նրանց ասել: Սա է ազնվության պակասության էությունը:
Եթե ուսումնասիրենք Նոր Կտակարանը,կարող ենք ուշադրություն դարձնել այն օրինակին, որտեղ բացահայտ երևում է Պիղատոսի մոտ ազնվության բացակայությունը, երբ նա դատում է Հիսուսին: Հիսուսին հարցաքննելուց հետո,Պիղատոսը հայտարարեց աղմկոտ ամբոխին. - «Ես ոչ մի յանցանք չեմ գտնում նորանում»: Չնայած այդ հայտարարությանը Պիղատոսը ցանկանում էր անթերի Մեկին հանձնել կատաղի ամբոխին:Սա շատ պարզ մի քաղաքական ռազմավարություն էր, որտեղ սկզբունքները և էթիկետը անտեսվեց,քաղցած ամբոխին բավարարելու համար:
Եկեք անդրադառնանք նորից Հին Կտակարանին,Եսայիայի օրինակին, 6-րդ գլխում գրված տեսիլքին: Մենք մտաբերում ենք,որ Եսայիան տեսավ Աստծուն և լցված Սուրբ Հոգով սերովբեի պես փառաբանում էր Սուրբ Երորրդությանը. «Սուրբ,Սուրբ,Սուրբ»: Ի պատասխան այդ հայտնության,Եսայիան գոչեց, -«վայ ինձ»,- և ինքն իրեն անիծում էր:Նա ասաց,որ իր անեծքի պատճառը այն է, որ նա «ոչնչացված» կամ «կործանված» է:Այդ պահին Եսայիայի զգացողությունը այն էր,որ նա որպես անձ ոչնչացված է: Հակառկ այդ ամենի,Եսայիան կարող էր դիտվել,որպես ամենաարդար անձնավորությունը այդ ազգի մեջ:Նա պաշտպանված և վստահ կանգնած էր իր սեփական ազնվության մեջ: Այդ ամենը նրա արժանիքների արտացոլումն է: Նա իրեն համարում էր ազնիվ մարդ,բայց քանի որ նրա աչքի առաջ Աստծո ազնվության և արժանիքների օրինակն էր,նա իրեն ոչնչացված էր զգում: Նա հուսահատված էր մտածելով, որ իր ազնվության զգացողությունը կեղծ է:
Կելվինը մատնանշում է,որ դա մարդկության էությունն է,որոնք իրենց հայացքները հառում են դեպի երկրային զգացողությունները,ընդունակ լինելով շնորհավորել և շողոքորթությամբ դասել իրենք իրենց կիսաաստվածների շարքում: Բայց եթե նրանք բարձրացնեն իրենց հայացքները դեպի երկինք և խորհեն գոնե մեկ րոպե ինչպիսինն է Աստված,նրանք չեն կարողանա դիմանալ այդ ճշմարտությանը,քանի որ միանգամից հոդս կցնդի նրանց կեղծ ազնվությունը: Քրիստոնիան պետք է արտացոլի Աստծո բնավորությունը: Քրիստոնիան չպետք է դեմ գնա իր էթիկական սկզբունքներին: Քրիստոնիան պետք է լինի ազնիվ անձնավորություն,որի խոսքին կարող են վստահել: