Հոգու խավար գիշերը

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

---

13:34, 25 Հուլիսի 2012-ի տարբերակ

Հոգու մութ կողմը:Այս երևույթը նկարագրում է այն հիվանդությունը,որով շատ քրիստոնյաներ ժամանակ առ ժամանակ տառապում են: Դա այն հիվանդությունն էր,որը Դավիթին ստիպեց արցունքներով ողողել իր բարձը: Դա այն հիվանդությունն էր,որով Երեմիան արժանացավ իր մականվանը, - ¦Լացող Մարգարե§: Դա այն հիվանդությունն էր,որը անհանգստացնում էր Մարտին Լուտերին, այն աստիճան, որ դա կարող էր ոչնչացնել նրան: Սա սովորական դեպրեսիա չէ, դա այն դեպրեսիան է,որը կապված է հավատքի ճգնաժամի հետ, ճգնաժամ որը գալիս է Աստծո բացակայության կամ նրա կողմից լքված լինելու զգացողությունից:

Հոգեկան դեպրեսիան իրական է և կարող է լինել շատ ուժեղ:Հարց է առաջանում, թե ինչպես կարող է հավատքի տեր մարդը այդպիսի հոգեկան անկում ապրել,այն ինչի արդյունք է դա,չի հերքում դրա իրականությունը:Մեր հավատքը անփոփոխ գործողություն չէ: Դա փոփոխական է: Տատանվող: Մենք հավատքից դեպի հավատք ենք գնում, և այդ ընթացքում պահեր են լինում, երբ մենք կասկածանքներով լի գոչում ենք, ¦Տեր, ես հավատում եմ,օգնիր իմ թերահավատությանը§:

Մենք կարող ենք նույնիսկ մտածել,որ հոգու մութ կողմը այնպիսի մի բան է ,որ չի համապատասխանում Սուրբ հոգու պտուղների հետ, ոչ միայն հավատքի տեսանկյունից այլ նաև ուրախության: Հենց որ Սուրբ Հոգին լցնում է մեր սրտերը անբացատրելի ուրախությամբ, ինչպես կարող է այնտեղ լինել մի տարածություն,որում կտիրի այդպիսի խավար: Մեզ համար շատ կարևոր է տարբերություն գտնել ուրախության հոգևոր պտղի և սովորական ուրախության միջև: Քրիստոնյան կարող է ուրախություն զգալ իր սրտում մինչդեռ նրա գլխում դեպրեսիա է տիրում: Այն ուրախությունը, որը մենք ունենք սփոփում է մեզ այդ խավարում և չի անհետանում հոգևոր դեպրեսիայից: Քրիստոնյայի ուրախությունը այն երևույթն է,որը օգնում է հաղթահարել բոլոր դժվարությունները:

Կորնթացիսներին ուղղված երկրորդ նամակում, Պողոսը խորհուրդ է տալիս իր կարդացողներին քարոզել և հաղորդել Աստծո խոսքը մարդկանց: Չնայած այս ամենին, նա հիշեցնում է եկեղեցուն, որ գանձը, որը մենք ստանում ենք Աստծուց ոսկու և արծաթի անոթների մեջ չէ, այլ ինչպես առաքյալն է անվանում ¦կավե անոթում§: Այդ պատճառով նա ասում է.¦որ բացառիկ ուժը պատկանում է Աստծուն և ոչ թե մեզ§:Եվ անմիջապես ավելացնում է, որ ¦Ամեն բանի մէջ նեղուած ենք, բայց չենք ճնշուած, կարօտ ենք, բայց չենք տարակուսել. Հալածուած, բայց երեսից չ’ընկած. վայր ընկած, բայց չ’կորած: Ամեն ժամանակ Յիսուսի մեռնելը մեր մարմնում կրում ենք` որ Յիսուսի կեանքն էլ մեր մարմնումը յայտնուի§:

Այս հատվածը ցույց է տալիս մեր ապրած դեպրեսիայի սահմանները:Դեպրեսիան կարող է լինել ուժեղ, բայց ոչ երկարատև, և ճակատագրական չէ: Պողոսը տարբեր ձևերով նկարագրում է մեր պայմանները:Նա ասում է, որ մենք ¦նեղված,մտահոգ,լքված և ընկած ենք§: Սա այն երևույթն է, որը նկարագրում այն փորձությունը,որի միջով քրիստոնյաները պետք է անցնեն,բայց այս ամենը նկարագրելով նա միևնույն ժամանակ մատնանշում է այս երևույթի սահամանները:Նեղված ենք, բայց ոչ ճնշված: Կարոտ ենք,բայց ոչ տարակուսած:Հալածված, բայց երեսից չընկած:Վայր ընկած, բայց չկորած:

Այսպիսով մեզ նեղում է ճնշումը, բայց այդ ճնշվածությունը չի ոչնչացնում մեզ: Մենք կարող ենք լինել տարակուսած և մտահոգ, բայց այդ վիճակը մեզ չի կարող ոչնչացնել: Նույնիսկ լուրջ հալածանքների ժամանակ,մենք կորած չենք, կարող է ճնշված և ընկած ենք ինչպես Երեմյան է ասում, բայց մենք դեռ ուրախության պատճառ ունենք: Մտածելով Ամբակում մարգարեի մասին,ով անսասան է մնցաել բոլոր փոձությունների ժամանակ,վստահ լինելով, որ Աստված կտա նրան հետին ոտքեր, որոնք կօգնեն նրան բարձրանալ դեպի բարձրունքներ:

Մի ուրիշ տեղ Պողոս առաքյալը Փիլիպպեցիներին ուղղված նամակում նախազգուշացնում է «անիմաստ մտահոգ» լինելու մասին, ասելով նրանց որ մտահոգության դեղահաբը գտնվում է Աստծո խաղաղության մեջ, որը հանգստացնում է մեր հոգին և անհետացանում մտահոգությունը: Իհարկե, մենք կարող ենք մտահոգվել և հուզվել և վախենալ, բայց առանց վերջնական կործանման:

Հավատքի և հոգևոր դեպրեսիայի գոյակցության միջև զուգահեռներ են տարվում աստվածաշնչային այլ հայտարարություններում: Մեզ ասում են, որ շատ ճիշտ է հավատացյալների համար տառապել: Հենց Ինքը Տերը գիտեր և ծանոթ էր վշտին: Չնայած , որ վիշտը կարող է հասնել մինչև մեր հոգու խորքը, բայց այն չպետք է վերածվի դառնության: Վիշտը օրինական զգացմունք է, նույնիսկ արժանիք է, բայց այն չպետք է հոգու մեջ դառնություն առաջացնի: Նույն ձևով, մենք կարող ենք հասկանալ, որ լավ է գնալ սգո տուն, բայց նույնիսկ սգո մեջ այդ ահավոր անարժան զգացմունքը չպետք է ատելության պատճառ դառնա: Հավատքի գոյությունը չի կարող երաշխիք լինել ընդեմ հոգևոր դեպրեսիայի, ինչևէ, հոգու մութ կողմը միշտ ճանապարհ է տալիս կեսօրվա պայծառ օրվա և Աստծո ներկայության լույսին: