Զարմանալի սեր

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

---

04:22, 12 Նոյեմբերի 2012-ի տարբերակ

Քրիստոսի սերո դրսևորումը մեր հանդեպ իր մահվան միջոցով այքան գիտակցված էր որքան, որ նրա տառապանքը միտումնավոր էր. «Սէրը նրանո՛վ ճանաչեցինք, որ Յիսուս իր կեա՛նքը տուեց մեզ համար» (1 Հովհաննես 3:16): Եթե նա միտումնավոր տվեց իր կյանքը, ապա դա մեզ համար էր: Դա սեր էր: «Զատկի տօնից առաջ Յիսուս իմացաւ, որ հասել է իր ժամը, որպէսզի այս աշխարհից Հօր մօտ փոխադրուի. սիրեց իւրայիններին, որ այս աշխարհում են, իսպառ սիրեց նրանց» (Հովհաննես 13:1): Գողգոթայի ճանապարհի յուրաքնաչյուր քայլը նշանակում էր. «Ես սիրում են ձեզ»:

Այդ պատճառով Իր կյանքը տալու մեջ Քրիստոսի սերը զգալը օգնում է հասկանալ, թե ինչքան խորն էր նրա դիտավորությունը: Մտածեք այս հինգ կետերի մասին, որպեսզի տեսնեք Քրիստոսի` մեզ համար մահանալու դիտավորությունը:

Առաջինը` ուշադրություն դարձրեք նրան, թե ինչ ասաց Հիսուսը այն դաժան պահին, երբ Պետրոսը ուզում էր բացել այն ծառայի գանգը, բայց միայն կտրեց նրա ականջը:

Այն ժամանակ Յիսուս նրան ասաց. «Քո սուրը ետ դիր իր տեղը, որովհետեւ, ովքեր սուր են վերցնում, սրով կ՚ընկնեն: Եւ կամ կարծո՞ւմ ես, թէ չեմ կարող իմ Հօրն աղաչել, որ նա հիմա ինձ համար այստեղ հասցնի հրեշտակների աւելի քան տասներկու գնդեր: Էլ ինչպէ՞ս պիտի կատարուէին Սուրբ Գրքերում գրուածները, թէ՝ այսպէս պէտք է լինի» (Մաթ. 26:52–54).

Մեկ բան է ասել, որ Հիսուսի մահվան մանրամասները կանխատեսված էին Հին կտարանում, մի ուրիշ բան է ասել, որ Հիսուսը ինքն էր ճշգրտությամբ կատարում իր ընտրությունները, որպեսզի կատարվի այն ինչ գրված է Սուրբ Գրքերում:

Դա այն է, ինչ Հիսուսը ասաց, որ կատարում է Մաթևոս 26:54 -ում. «Էլ ինչպէ՞ս պիտի կատարուէին Սուրբ Գրքերում գրուածները, թէ՝ այսպէս պէտք է լինի»։ Ես չեմ ընտրում այն ուղին, որը կարող էի ընտրել, որովհետև ես գիտեմ Սուրբ Գրքերում գրվածները: Ես գիտեմ, թե ինչ պետք է տեղի ունենա: Իմ ընտրությւոնն է իրականացնելու այն ինչ ինդզ համար նախասահմանված է Աստծո խոսքի մեջ:

Երկրորդ կետը, որով այս դիտավորությունը երևում է Երուսաղեմ գնալու մասին կրկնվող արտահայտությունների մեջ է` մինչև առյուծի բերանը. «Եւ նա նորից վերցնելով Տասներկուսին՝ առանձին, սկսեց ասել նրանց, թէ ինչ բաներ պիտի պատահեն իրեն։ «Ահա ելնում ենք Երուսաղէմ. եւ մարդու Որդին պիտի մատնուի քահանայապետներին ու օրէնսգէտներին, եւ նրան մահուան պիտի դատապարտեն ու հեթանոսներին պիտի յանձնեն. նրան պիտի ծաղրեն. նրան պիտի ծեծեն ու նրա վրայ պիտի թքեն. եւ պիտի սպանեն. եւ երրորդ օրը նա յարութիւն պիտի առնի» ( Մարկոս 10:32–34):

Հիսուսը ուներ մեկ` ամեն բան վերահսկող նպատակ. մահանալ Սուրբ Գրքերին համապատասխան: Նա գիտեր, որ ժամանակը մոտ է և որոշում կայացրեց. «Եւ երբ աշխարհից նրա վերանալու օրերը լրանում էին, հաստատապէս որոշեց գնալ Երուսաղէմ» (Ղուկաս 9:51)

Երրորդ կետը, որի միջոցով մենք տեսնում ենք մեզ համար տառապելու Հիսուսի այս դիտավորությունը, այն խոսքերի մեջ է, որը նա ասաց Եսայի մարգարեյի բերանով. «Թիկունքս հարուածների տուեցի, ծնօտներս՝ ապտակի, եւ երեսս շուռ չտուի նախատինքից ու թքից» (Եսայի 50:6):

Ես պետք է երևակայությանս զոր տամ` պատկերացնելու թե ինչպիսի երկաթյա կամք այդ կպահանջի: Մարդիկ զարհուրում են տառապանքից: Մենք մի քանի հարյուր անգամ ավելի շատ ենք սարսափում այն տառապանքից, որը առաջանում է անարդար, այլանդակ, մրթմրթացող, գոռոզ մարդկանց պատճառով: Ցավի և արհամարհանքի պահին Հիսուսը ընտրեց չկատարել այն, ինչ հեշտ կլիներ անել: Նա իր թիկունքը տվեց մտրակելու: Նա իր այտը տվեց ապտակելու: Նա իր մորուքը տվեց քանդելու: Նա իր դեմքը տվեց թքելու: Եվ նա դա անում էր նրանց համար, ովքեր նրան ցավ էին պատճառում:

Չորորդ կետը, որով մենք տեսնում ենք Հիսուսի տառապանքի միտումնավորությունը այն տեղն է, որտեղ Պետրոսը բացատրում է, թե ինչպես է դա հնարարվոր: Նա ասաց. « նա, որ նախատուելով՝ փոխարէնը չնախատեց, չարչարուելով՝ չսպառնաց, այլ յանձնուեց արդարութեամբ դատողին» (1 Պետրոս 2:24).

Հիսուսը անարադարության խնդիրը լուծեց ոչ թե ասելով, որ. «Անարդարությունը կարևոր չէ», այլ իր գործը հանձնելով «Նրան ով արդարությամբ է դատում»: Աստված կտեսներ, որ արդարություն կատարվեց: Հիսուսի Գողգոթայի կոչումը դա չէր, , և ոչ էլ մեր ամենաբարձր կոչումն է դա հիմա. «Իմն է վրէժխնդրութիւնը, եւ ես կը հատուցեմ», - ասում է Տէրը (Հռոմ.. 12:19).

Հինգերորդ և գուցե ամենապարզ հայտարությունը, որ Հիսուսը անում է իր մահվան անձնական մտադրության մասին Հովհաննես 10:17-18-ում է. «Նրա համար է իմ Հայրն ինձ սիրում, որ ես իմ կեանքն եմ տալիս, որպէսզի վերստին այն առնեմ. Այն ինձնից ոչ ոք չի վերցնի, այլ ես ինքս եմ այն տալիս. իշխանութիւն ունեմ այն տալու եւ իշխանութիւն ունեմ վերստին այն առնելու. այս պատուէրը իմ Հօրից ստացայ»։

Հիսուսը այս խոսքերով ուզում էր ասել, որ նա միանգամայն կամավոր է գործում: Նրան ոչ մի մարդկային էակ չի հարկադրում: Հանգամանքները չեն ստիպել նրան: Նրան պահի արդարությունը չի պարուրել: Նա վերահսկում է ամեն ինչ:

Այդ պատճառով, երբ Հովհաննեսը ասում է. «Սէրը նրանո՛վ ճանաչեցինք, որ Յիսուս իր կեա՛նքը տուեց մեզ համար» (1 Հովհաննես 3:16), մենք պետք է զգանք նրա սիրո ուժգնությունը մեզ համար այն աստիճան, որպեսզի տեսնենք նրա միտումը տառապելու և մահանալու: Ես աղոթում եմ, որ դուք դա խորը զգաք: Եվ թող Քրիստոսի կողմից սիրված լինելու խոր փորձառությունը ձեզ վրա այս ազդեցությունը թողնի. որովհետեւ «Քրիստոսի սէրն ստիպում է մեզ քննելու այս բանը, որ, եթէ մէկը բոլորի փոխարէն մեռաւ, ապա ուրեմն բոլորը մեռած էին. եւ նա մեռաւ բոլորի համար, որպէսզի նրանք, որ կենդանի են, միայն իրենց համար կենդանի չլինեն, այլեւ նրա համար, ով մեռաւ եւ յարութիւն առաւ իրենց համար» (2 Կորնթ. 5:14–15):