Շնորհքով հաստատված

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Բողոքականության և հռոմեական կաթոլիկության միջև պատմական բանավեճը շատ հաճախ շրջանակվում է գործերի և հավատքի և/կամ արժանիքի և շնորհքի շուրջ ծագած վիճաբանությամբ: Դատական բարեփոխիչներն արդարացման իրենց տեսանկյունն արտահայտեցին լատինական կարգախոսների աստվածաբանական սեղմագրերի միջոցով, և արտահայտությունները, որոնք նրանք օգտագործեցին` sola fide-ն և sola gratia -ն խորապես արմատավորվեցին բողոքական պատմության մեջ: Sola fide-ն կամ " հավատքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր գործերը նպաստում են մեր արդարացմանը, իսկ sola gratia-ն կամ "շնորհքը միայն"-ը ժխտում է, որ մեր սեփական արժանիքները նպաստում են մեր արդարացմանը:

Կարգախոսների խնդիրը նրանումն է, որ աստվածաբանական սեղմագրերի իրենց գործառնության մեջ դրանք հեշտությամբ կարելի է սխալ հասկանալ կամ օգտագործել որպես լիցենզիա չափազանց պարզեցված բարդ խնդիրների համար: Այսպիսով, երբ հավատքը կտրականապես տարբերվում է գործերից, զանազան աղավաղումներ են հեշտությամբ սղոսկում մեր հասկացողության մեջ:

Երբ բարեփոխիչները պնդում էին, որ արդարացումը միայն հավատքով է, նրանք ի նկատի չունեին, որ հավատաքը ինքը ցանակացած տեսակի գործ է: Մեր արդարացման հիմքից գործերի բացառումը փնտրելով նրանք չէին ուզում ասել, որ հավատքը իր մեջ ներառում է ամեն ինչ արդարացման համար:

ՀԱՐՑԻ ՍԻՐՏԸ

Կարելի է ասել, որ 16-րդ դարի արդարացման վերաբերյալ բանավեճերի սիրտը արադարացման հիմքի խնդիրն էր: Արադարացման հիմքը այն հիմքն է, ըստ որի Աստված մարդուն արդաև է հռչակում: Բարեփոխիչները պնդում էին, որ աստվածաշնչյան տեսանկյունն այն է, որ արդարացման միակ հնարավոր հիմքը Քրիստոսի արդարությունն է: Սա ուղղակիորեն հղում է Իր սեփական կյանքի միջոցով Հիսուսի կողմից ձեռք բերված արդարության: Դա Քրիստոսի արդարությունը չէ մեր մեջ, այլ Քրիստոսի արդարությունը մեզ համար:

Երբ մենք կենտրոնանում ենք արդարացման հիմքի խնդրի վրա, մենք տեսնում ենք, որ sola fide-ն սղագրված կարգախոս է ոչ միայն հավատքով արադարացման վարդապետության համար, այլև այն հասկացության համար, որ արդարացումը միայն Քրիստոսով է: Միայն Քրիստոսի արդարության մեջ և միջոցով է, որ Աստված մեզ արդար է հռչակում:

Արդարացումը հավատքով է ասելը պարզապես նշանակում է, որ հավատքով կամ հավատքի միջոցով է, որ մենք ստանում ենք Քրիստոսի արդարացումը: Այսպիսով հավատքը գործիք կամ միջոց է, որի միջոցով մենք կառչում ենք Քրիստոսին:

Հռոմը ուսուցանում է, արդարացման գործիքը մկրտության (առաջին հերթին) և ապաշխարհության (երկրորդ հերթին) խորհուրդներն են: Խորհուրդի միջոցով արդարացման շնորհը կամ Քրիստոսի արդարությունը ներարկվում է (կամ լցվում է) հասցեատիրոջ սրտի մեջ: Այդ պատճառով անձը պետք է համաձայնվի և համագործակցի այս ներարկված շնորհի հետ այնպես, որ իրական արդարությունը իսկապես հավատացյալի անբաժանելի մասը կազմի, որի դեպքում Աստված անձին արդար է հայտարարում: Որպեսզի Աստված մարդուն արդարացնի, նախ մարդն ինքը պետք է արդար դառնա:

Այսպիսով Հռոմը հավատում է, որ արդար դառնալու համար մարդը երեք բանի կարիք ունի` շնորհքի, հավատքի և Քրիստոսի: Հռոմը չի ուսուցանում, որ մարդը կարող է փրկվել առանց շնորհքի, իր սեփական արժանիքների միջոցով, առանց հավատքի` իր սեփական գործերով, կամ ինքն իրենով` առանց Քրիստոսի: Այսպիսով ինչի համար է ամբողջ աղմուկը:

Ոչ տանսյոթերորդ դարի բանավեճերը, ոչ էլ կաթոլիկների և բողոքականների միջև վերջին քննարկումները և համատեղ հռչակագրերը չկարողացան լուծել բանավեճի կարևոր խնդիրը` արադարացման հիմքի խնդիրը: Արդյոք, դա վերագրված Քրիստոսի արդարությունն է, թե ներարկված Քրիստոսի արդարությունը:

Մեր օրերում, շատերը, որոնք բախվում են այս դարավոր հակամարտությանը պարզապես թոթվում են իրենց ուսերը և ասում. "Հիմա ինչ",- կամ ,-"Ինչումն է խնդիրը ": Քանի որ երկու կողմերն էլ հաստատում են որ մեր արդարացման համար անհրաժեշտ է Քրիստոսի արդարությունը, և որ շնորհքը և հավատքը նույնպես անհրաժեշտ են, այլ տեխնիկան խնդիրներն ավելի խորը հետաքննելը ժամանակի վատնում կամ աստվածաբանական բծախնդիր ամբարտավանություն մեջ մարզանք է թվում: Ամբողջ բանավեճը թեյամանի մեջ փոթորիկի նման ավելի ու ավելի շատ մարդկանց է ընդգրկում:

ԵՐԿՈՒ ՏԵՍԱՆԿՅՈՒՆ

Լավ, ինչումն է մեծ խնդիրը: Թույլ տվեք պատասխանել այս հարցին երկու տեսանկյունից` մեկը աստվածաբանական, մյուսը անձնական և կենսական:

Աստվածաբանական տեսնակյունից մեծ խնդիրն ավետարանի էությունն է: Խնդիրները դրանից շատ մեծ չեն լինում: Լավ լուրն այն է որ արդարությունը, որն Աստծված է պահանջում իր արարածներից, նրանց համար ձեռք է բերվել Քրիստոսի կողմից: Քրիստոսի կատարած գործը հավատացյալինն է համարվում: Հավատացյալն արդարացվում է Հիսուսի կողմից իր համար կատարածի հիման վրա, իրենից դուրս և իրենից անկախ, ոչ թե նրանով, թե ինչ է Հիսունն անում նրա մեջ: Հռոմի համար մարդ չի արդարանում մինչև արդարությունը չի պատկանում նրան: Նա ստանում է Քրիստոսի օգնությունը, բայց Աստված չի հաշվում, փոխանցում կամ վերագրում Քրիստոսի արդարությունը նրան:

Ինչ անձնական կամ կենսական նշանակություն ունի սա: Հռոմի տեսանկյունը հուսահատություն է բերում իմ հոգուն: Եթե ես պետք է սպասեմ մինչև ես իմ բնույթով արդար դառնամ, որ Աստված ինձ արդար հայտարարի, ես պետք է երկար սպասեմ: Հռոմի տեսնակյունով եթե ես մահացու մեղք գործեմ, ես կկորցնեմ ամեն արդարացնող շնորհք, որ ներկայումս ունեմ: Նույնիսկ եթե ապաշխարհության խորհուրդով ես այն նորից վերականգնեմ, ես դեռևս գործ կունենամ քավարանի հետ: Եթե ես մահանամ իմ կյանքում որևէ անմաքրությամբ, ես պետք է գնամ քավարան բոլոր անմաքրություններս "մաքրելու" համար: Դա կարող է բազմաթիվ հազարավոր տարիներ պահանջել ավարտելու համար:

Ինչպիսի արմատական տարբերություն աստվածաշնչյան ավետարանից, որն ինձ վստահեցնում է , որ Աստծո առաջ արդարացումն իմն է այն պահից, երբ ես իմ վստահությունը դնում եմ Հիսուսի վրա: Որովհետև Նրա արդարությունը կատարյալ է, այն չի կարող ոչ աճել, ոչ էլ նվազել: Եվ եթե Նրա արդարությունը ինձ է վերագրվում ես հիմա ունեմ լիակատար և ամբողձական արդարացման հիմք:

Վերագրված արդարության խնդիրը ընդեմ ներարկված արդարության երբեք չի կարող լուծվել առանց մեկը կամ մյուսը ժխտելու: Դրանք արդարցման իրարամերժ տեսակետներ են: Եթե մեկը ճիշտ է, ապա մյուսը սխալ է: Այս տեսակետներից մեկը հռչակում է ճշմարիտ աստվածաշնչյան ավետարանը, իսկ մյուսը կեղծ ավետարան է: Նրանք երկուսն էլ պարզապես չեն կարող ճշմարիտ լինել:

Նորից այս խնդիրը չի կարող լուծվել ոսկե միջինով: Երկու անհամատեղելի տեսակետները կարող են անտեսվել կամ նվազագույնի հացնվել (ինչպես անում են ժամանակակից երկխոսությունները պատմական վերանայման միջոցով), բայց դրանք չեն կարող համաձայնության բերվել: Ոչ էլ դրանք կարող են հասցնվել զուտ թյուրիմացության. երկու կողմերն էլ շատ խելացի են, որպեսզի դա տեղի ունենար անցյալ 400 տարիների ընթացքում:

Արդարացման մեջ արժանիքի և շնորհքի խնդիրը ծածկված է խառնաշփոթությամբ: Հռոմը խոսում է հավատացյալների երկու արժանիքների մասին` համապատասխանող և արժանավոր: Համապատասխանող արժանիքը ձեռք է բերվում ապաշխարհության խորհուրդի հետ կապված սրբացման աշխատանքների միջոցով: Այս աշխատանքները այնքան էլ պարգևի արժանի չեն, որպեսզի արդար դատավորը պարտավորվի նրանց պարգևատրել, բայց դրանք բավականին լավ են, որ "հարմար" և "համապատասխանող" համարվեն, որպեսզի Աստված պարգևատրի դրանց:

Արժանավոր արժանիքը արժանիքի ավելի բարձր կարգ է, որին հասել են սրբերը: Բայց նույնիսկ այս արժանիքը հռոմի կողմից սահմանվում է որպես շնորհքով արմատավորված և հիմնավորված: Դա արժանիք է, որին չի կարելի հասնել առանց շնորհքի աջակցության:

Բարեփոխիչները ժխտել են ինչպես համապատասխանող, այնպես էլ արժանավոր արժանիքը` վիճաբանելով, որ մեր վիճակը ոչ միայն արմատավորված է շնորհքի մեջ, այլև այն գթառատ է ամեն առումով: Միակ արժանիքը, որը կապ ունի մեր արդարացման հետ, դա Քրիստոսի արժանիքն է: Իսկապես, մենք փրկվում ենք գովասանքի արժանի գործերի` Քրիստոսի գործերի միջոցով: Այն. որ մենք փրկվում ենք ինչ-որ մեկի արժանքի միջոցով, որը շնորհքով մեզ է վերագրվել, փրկության էությունն է կազմում:

Շնորհքն է, որ երբեք չպետք է վարկաբեկվի կամ բանակցությունների ենթարկվի եկեղեցու կողմից: Առանց դրա մենք իսկապես անհույս և անօգնական ենք սուրբ Աստծո առաջ արդար կանգնելու համար: