Ցավը Աստծո շչափողի ձայնն է

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Վաթսուն տարի շարունակ իրար հաջորդող սերունդների օգնել է այն, ինչ գրել է Կ.Ս Լյուիսը ցավի և տառապանքի թեմայով: Նրա հաջողությունը մեծապես կայանում է այն փաստում, որ նա «խնդիրը» դիտարկում է քրիստոնեական իրականության տեսանկյունից : Այս դեղամիջողցը կարող է ավելի կարևոր լինել հիմա, քան երբևէ: Սովորական է դիտել,թե ինչպես հեռուստատեսությամբ քարոզիչները տեղեկացնում են իրենց հեռուստադիտողներին, որ Աստված «չի ցանկանում,որ դուք լինեք հիվանդ»: Դժվար է պատկերացնել,որ այդպիսի հայտարարությունը կարող է քաջալերել սայլակին գամված,երկար ժամանակ ցրված սկլեռոզով տառապող մարդուն: Լավագույն դեպքում նման քարոզիչները գտնվում են շփոթմունքի մեջ: Աստվածաշունչը հստակ տարբերակում է տալիս մեր «այժմյա» երկրային կյանքի ուխտագնացության և մեր «ապագայի» երկնային տան մասին: Մոտենում է այն օրը, երբ այլևս չի լինի մահ,սուգ,լաց,ցավ: Բայց մարդկային ապրելակերպին ծանոթ յուրաքանչյուր ազնիվ մարդ կընդունի,որ այդ օրը դեռ չի եկել: Չնայած մեզանից շատերը ,ինչպես Լյուիսն է ասում, հավանաբար, չեն բախվում «միապաղաղ տառապանքի սրտակտուր հնամոլության հետ »,բայց մեզնից շատերը այդ փորձություններից զերծ չեն մնացել:

Չնայած փորձությունը կարող է ի հայտ գալ թշնամու տեսքով,բայց իրականում այն կվերափոխվի ու կդառնա լավ բարեկամ: Աստվածաշնչում Հակոբոսը քաջալերում է մարդկանց, որոնք հանդիպել են փորձությունների, դրանք դիմավորել ինչպես սպասված ընկերների ,անկոչ հյուրերի պես ճամփու դնելու փոխարեն: Փախչելու կամ թաքնվելու փոխարեն մենք պետք է դիմավորենք նրանց վստահ լինելով, որ նրանք գալիս են մեզ ուժեղ և ավելի լավը դարձնելու նպատակով: Լյուիսը չի հրաժարվում այն փաստից ,որ տառապանքը լավ բան է: Դրա փոխարեն նա մատնանշում է,որ տառապանքը ունի քավման ,սրբացման արդյունք:

32 տարվա իմ հովվական ծառայությունը ինձ շատ անգամ է դեմ առ դեմ կանգնցրել այն փաստի առաջ,որ ցավը և տառապանքը մարդկանց համար օրհնություն են դառնում:Ես հիշում եմ մի ֆիզիկոսի, Շոտլանդայից,որը եկեղեցի էր հաճախում իր կնոջ և աղջիկների նկատմամբ ունեցած հարգանքից:Նա լսում էր քարոզները անտարբեր,բայց հարգալից դեմքով, նա ընդունում էր Ջոն Սթոթսի «Քրիստոնեական հիմունքներ»-ը, միևնույն ժամանակ մնալով իր գիտական աշխարհում: Միայն իր 11 ամսյա չորրորդ տղա երեխայի մահը պատճառ դարձավ, որ շչափողի ձայնը լսվի: Հասկանալով, որ իր աշխարահայցքը չի բավարարում, որպեսզի բացատրի դժբախտության և կորուստի պատճառները,նա հաղթահարեց մթությունը և ընկավ Աստծո գիրկը,Ով այնտեղ է: Այդ ահավոր տանջանքի միջոցով Տերը Իրեն հնազանդեցրեց նրա կամքը և բերեց նրան խաղաղության աշխարհը:

Ճիշտ է նաև այն, որ Աստված օգտագործում է տառապանքը, որպեսզի զերծ պահի Իր երեխաներին թվացյալ երջանկության աղբյուրներից: Քրիստոնյան կարող է քնել արևոտ օրով,բայց չի քնի հրդեհի կամ ջրհեղեղի ժամանակ: Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է գիտակցի,որ հեշտ է չմտածել Աստծո մասին, երբ շուրջը խաղաղություն է տիրում :Բայց, ինչպես է ամեն ինչ փոխվում,երբ օրինակ, ուռուցքաբանական զննման հետևանքով հայտնաբերվում է հիվանդությունը: Հանկարծահաս անհանգստությունը փշրում է երևակայած ինքնաբավարարվածության զգացողությունը: Ինչքան բարիացակամ է Աստված մեր նկատմամբ , որ մեզ ուշքի է բերում և ուղեկցում դեպի խաղաղություն:

Ցավի մեր փորձառությունը,որը սրբացման է տանում,մեզ գիտակից կդարծնի այն փորձություններում, որոնցով անցնում են ուրիշները և ավելի զգայուն կդարծնի մեր արարքների մեջ:Մեր ցավերի և հիասթափությունների միջոցով հնարավորություն է ընձեռվում փափկացնելու մեր սրտերը,որպեսզի արդյունքում կարողանանք հարմարվել ուրիշների թուլությանը: Հիսուսը` մեր ամենագլխավոր Հովիվը, մեր Մեծ Քահանան,ազդվում է մեր թուլությունից, Նա մեզ թողեց Իր վառ օրինակը,որին մենք պետք է միշտ հետևենք: Դա պետք է մեզ մտածելու տեղիք տա, երբ մեզանից ինչ-որ մեկը ,ում Աստծված կոչ է արել սովորեցնելու կամ առաջնորդելու,ձախողվում են լինել ավելի նուրբ և կարեկցող թույլերի նկատմամբ: Չնայած այն բանի, որ ես միայն մի փոքր չափաբաժին ցավ եմ զգացել ,բայց ես միանգամից հասկացա, որ Աստված օգտագործում է մեր միայնակ ու դժվար պահերը,որպեսզի դաս տա մեզ,հասկացնի այն բաները, որոնք մենք չենք հասկանա առողջ ու երջանիկ պահերին: Այսպիսով մենք կարող ենք ընդունել Վիլյամ Կաուպեռի տեսակետը, որ «խոժոր նախախնամության հետևում ,Աստված թաքցնում է Իր ժպիտը»:

Ես միայն մի թեթև քնարկեցի այս թեման:Ես նպատակ ունեի ընթերցողին մտածելու երկու միտք տալ: Առաջին`մտածեք թե ինչպես տառապանքը և ցավը շատ հաճախ հանդիսանում են մեզ դաստիարակելու Աստծո գործիք,և այդ պրոցեսի ընթացքում մենք բացահայտում ենք մեր որդեգրման փաստը և գաղտնիքը(Եբրայեցի 12:5): Երկրորդ` մտածեք տրտմության մեջ այն ուղղիչ տարրի մասին, որի մասին խոսում է սաղմոսների հեղինակը(Սաղմոս 119:67,71)

Լյուիսը օգնում է մեզ հասկանալ, որ երբ հնչում է ցավի շչափողը մեր կյանքում, մեր անհավատ ընկերների և հարազատների կյանքում,մենք չպետք է համարձակվենք պատասխանել դրան արհամարանքով կամ խորասուզվենք մեր հոռետեսության մեջ:Եթե մարդիկ, որոնց կյանքը լի է փորձություններով,և որոնք դժվար են տանում իրենց դժբախտությունը և ցավը,սկսեն փնտրել քրիստոնյաների, որոնք կօգնեն նրանց, դրանից նրանք չեն հանգի այն եզրակացության, որ մենք առանց դժվարությունների ենք ապրում,բայց կհասկանան, որ մենք ազնիվ ենք մեր սեփական ցավերի և դժվարությունների մեջ: Մենք չենք փնտրի պատասխաններ ամեն հարցի նկատմամբ քանի որ գիտենք,որ Աստված ունի Իր գաղտնիքները(Երկրորդ օրինաց 29:29):Մենք վստահ կլինենք որ Իր խորհրդավոր նպատակներում թաքնված են Իր սիրո գաղտնիքները,և մենք կձգտենք ծանոթացնել ուրիշներին մեր Աստծո հետ,Ով կարեկցում է մեզ մեր տխրության և տառապանքների ժամանակ: