Մարդկանց ավանդույթները

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Յուրաքանչյուր հասարակական կառույց ունի կանոններ, որոնք որոշում են իր անդամների համար

ընդունելի և անընդունելի վարքը: Բիզնեսը կամ դպրոցը կարող է ունենալ դրես կոդ: Մարմնամարզական

մրցույթները կառավարվում են կանոններով: Բոլոր պետական կառույցներն ունեն կանոնակարգեր:

Լավ կառավարվող ընտանիքներն ունեն տնային տնտեսության կանոններ, որոնք բանավոր ծնողներից

երեխաներին են փոխանցվում: Նախ և առաջ Աստված ունի կանոններ իր ժողովրդի համար, որոնք մեզ են

փոխանցվում Աստվածաշնչի միջոցով: Սաղմոս 118-ում այս կանոնները տարբեր անուններով են կոչվում՝

<<օրենքներ>>, <<կարգեր>>, <<ցուցումներ>> և <<պատվիրաններ>>:

Եթե կանոններն այդքան սովորական են և ընդգրկում են հասարակության բոլոր կառույցները, ապա ինչու՞

է օրենքի խնդիրը քրիստոնյաների կողմից այդքան հաճախ զգացմույնքայնորեն ընդունվում և պառակտում

առաջացնում: Ինչու՞ ենք մենք այդքան մտահոգվում Աստծո ընտանիքի կենցաղային կանոններով: Մեկ

պատճառն այն է, որ մենք մեր կանոններն ենք ավելացնում Աստծո կանոններին: Հիսուսի ժամանակաների

փարիսեցիների նմամ մենք փորձում ենք օգնել Աստծուն՝ Նրա պատվիրաններին ավելանցնելով մարդկանց

կողմից ստեղծված <<կարելիներ և չի կարելիներ>>:

Բայց Հիսուսը խստորեն հանդիմանեց փարիսեցիներին մարդկանց պատվիրաններն որպես

վարդապետություն (այսինքն, որպես Աստծո հեղինակավոր օրենք) ուսուցանելու համար (Մարկոս 7:5–

8): Նրա հանդիմանությունը ուժի մեջ է մնում մեզ համար, որովհետև մենք հաճախ գայթակղություն ենք

ունենում մարդկանց կողմից ստեղծված կանոնները Սուրբ գրային մակարդակի բարձրացնելու: Երբ մենք

այսպես ենք անում, մենք մեղավոր ենք դառնում խղճմտանքի առաջ, որտեղ Աստված չի խոսել: Մենք այս

կարող ենք անվանել գործնական օրինապաշտություն:

Որտեղի՞ց են մարդու կողմից ստեղծված այս կանոնները: Շատերը սկսվում են այսպես կոչված

<<ցանկապատից>>: Ցանակապատը լավ իմաստ ունեցող սահմանափակում է, որն օգնում է մեզ խուսափել

մեղքից: Մի գիշեր մենակ հյուրանոցում ես հեռուստաալիքներն էի փոխում, որպեսզի ինչ-որ անմեղ

ժամանացային հաղորդում գտնեմ: Ակնհայտ է, որ սա մեղք չէր: Սակայն ես կանգ առա մի ֆիլմի վրա,

որը պարզվեց սեռական առումով խթանող էր: Այդ հաղորդումը խթանեց իմ մեղավոր բնույթը: Այդ դեպքի

արդյունքում ես անձնական <<ցանկապատ>> կառուցեցի: Ես պարտավորվածություն վերցրի ինձ վրա , որ երբ

մենակ եմ հեռուստացույց չեմ միացնի, եթե հատուկ հաղորդում չկա դիտելու:

Ես մտածում եմ, որ քրիստոնյաներից շատերը կյանքի տարբեր ոլորտների համար իրենց սեփական

ցանկապատներն են ստեղծել : Անհատական ցանկապատներն իրենք իրենց վատ բան չեն: Նրանք կարող

են մեզ օգնել խուսափել իրական մեղքից: Բայց դրանք կարող են մեզ տանել օրինապաշտության, եթե

մենք դրանք բարձրացնեք Աստծո օրենքի մակարդակին: Դա այ ժամանակ է տեղի ունենում, երբ մենք մեր

սեփական սահմանափակումները փորձում ենք տարածել բոլորի վրա:

Ես, օրինակ, հավատում եմ, որ ոգելից խմիչքների առումով Աստվածաշունչը սովորեցնում է

ժուժկալություն, այլ ոչ թե հրաժարում դրանցից: Սակայն, մեր հասարակության մեջ ոգելիչ խմիչքների

չարաշահման պատճառով մեզանից շատերը որոշել են ձեռնպահ մնալ դրանք օգտագործելուց: Դա

ցանկապատ է, որը մենք կառուցել ենք և դա շատ օրինական է այնքան ժամանակ, որքան մենք այն

կիրառում ենք միայն մեզ համար: Բայց երբ մենք դատում ենք այլ քրիստոնյաների, որոնք ժուժկալություն

են ցուցաբերում այլ ոչ թե հրաժարում, մենք մեր անձնական համոզմունքները բարձրացնում ենք Աստծո

օրնեքի մակարդակին: Մենք զբաղվում ենք օրինապաշտությամբ:

Պողոս առաքյալը իր օրերում առերեսվել է օրինապաշտության մի ուրիշ խնդրի հետ, որը նա անվանել

է <<վեճեր կասկածելի բաների վերաբերյալ>> (Հռոմ. 14:1): Ըստ երևույթին այնտեղ երկու խնդիր կար՝

միս ուտելու և որոշ հատուկ օրերի հետևելու խնդիրը (Հռոմ. 14:2, 5): Պողոսի պատասխանը երկակի

էր: Առաջինը՝ մենք պետք է գիտակցենք, որ Աստված մեզ Սուրբ Գրքում չանդրադարձված խնդիրների

վերաբերյալ տարբեր կարծիքներ ունենալու ազատություն է տվել: Երկրորդ՝ մենք չպետք է դատենք կամ

արհամարհենք նրանց, ովքեր տարբեր կարծիք ունեն:

Մեր գործելակերպից տարբեր գործելակերպ ունեցողներին դատելուց զերծ մնալն առավել դժվար բաներից

է, որը մենք պետք է անենք: Մեզ համար դժվար է հավատալ, որ գործելակերպը, որը մենք մեղք ենք

համարում, մյուսների համար մեղք չէ: Եվ այնուամենայնիվ՝ Պողոսը գրել է.<<Իւրաքանչիւր ոք թող շարժուի,

ինչպէս ինքն է դատում>> (Հռոմ. 14:5):

Այսօր մարդկանց համար սովորական է եկեղեցում առորյա հագուստ հագնելը: Բայց ես մեծացել եմ մի

դարում, որտեղ մարդիկ իրենց կիրակնօրյա լավագույն շորերն էին հագնում երկրպագության համար:

Արդյունքում ես երկար ժամանակ քննադատությամբ էի վերաբերվում նրանց, ովքեր եկեղեցի էին

գալիս առօրյա հագուսով: Ես դա Աստծո նկատմամբ ակնածանքի պակաս էի համարում: Վերջապես ես

ստիպված էի եզրակացնել, որ այդ հարցը չի շոշափվել Աստվածաշնչում և ես պետք է մյուսներին պետք

է թույլ տամ այն ազատությունը, ինչը Աստված է նրանց թույլ տալիս: Հակառակ դեպքում ես սահում եմ

օրինապաշտության մեջ:

Որոշ տարակարծություններ, ինչպիսին է օրինակ՝ հագուստի մասին կարծիքը, հակված են միջսերնդային

լինել: Մյուսները աշխարհագրական են: Ես մեծացել եմ մի եկեղեցում, որտեղ դեռահաս աղջիկներին

ու պատանիներին չէին թույատրում միասին լողալ: Սակայն ընդունելի էր, որ կանայք կոսմետիկա էին

օգտագործում: Ավելի ուշ՝ որպես երիտասարդ չափահաս ես հաճախում էի արևմտյան ապին գտնվող

մի եկեղեցի, որը նույնքան պահպանողական էր, որքան եկեղեցին, որտեղ ես եմ մեծացել: Այստեղ

երիտասարդները որպես իրենց երիտասարդական գործունեության մի մաս պարբերաբար միասին գնում

էին ծովափ: Բայց կանայք, որոնք կոսմետիկա էին օգտագործում <<աշխարհիկ>> էին համարվում: Ես

համոզված եմ, որ այնցյալում ինչ-որ տեղ, երբ այս երկու եկեղեցիների առաջնորդները դրել են այս

սահմանափակումները, նրանք զգացել են , որ դա անելու պատճառ ունեն: Բայց արդյունքում նրանք իրենց

կանոնները հավասարեցրել են Աստծո պատվիրաններին:

Ես ենթադրում եմ, որ եկեղեցու առաջնորդները, որոնք որոշել են, որ դեռահաս տղաների ու աղջիկների

միասին լողանալը մեղք է, մտահոգված էին, հեշտասիրական նայվածքների վտանգով: Սա անշուշտ

մեղք է, որի մասին Հիսուսը հատուկ զգուշացրել է Մաթևոս 5:27-28-ում: Այնունամենայնիվ միասին

լողալու կանոնը չէր անդրադառնում դեռահասների համար ավելի վտանգավոր՝ կայանված մեքենայի մեջ

համբուրվելու և իրար գուրգուրելու պրակտիկան:

Սա մատնանշում է մարդկանց կողմից ստեղծված կանոնների մի ուրիշ պրոբլեմ: Ի լրումն մեր խիղճը

կուրացնելուն այն տեղերում, որտեղ Աստված չի խոսել, նրանց հաճախ չի հաջողվում անդրադառնալ

իրական խնդրին: Կանոնները պարզապես չեն կարող լուսաբանել ամեն մի իրավիճակ: Լողավազանից

բացի երիտասարդ մարդիկ կարող են գտնել մի քանի տասնյակ այլ վայրեր, տարվելու իրենց հեշտասեր

նայվածքներով, էլ չեմ խոսում կայանված մեքենաների պրոբլեմից: Այսպիսով՝ հակառակ սեռի հետ

լողալու վերաբերյալ կանոններ հաստատելու փոխարեն մենք պետք է երիտասարդներին օգնենք սեռական

մաքրության մասին Աստվածաշնչից համոզմունքներ զարգացնել: Մենք կարող ենք Սուրբ Գրքից նրանց

համարներ ցույց տալ, ինչպիսին է օրինակ՝ 2 Տիմոթեոս 2:20-ը՝<<Երիտասարդական ցանկութիւններից

փախի՛ր>>, և օգնենք նրանց ճաանաչել այն իրավիճակները, որոնցից պետք է փախչեն: Երբ մենք դա անում

ենք, մենք օգնում ենք նրանց ճանաչել և զերծ մնալ ցանկացած իրավիճակից, որտեղ նրանց սեռական

ցանկությունները կարող են խթանվել:

Բոլոր մարդկանց կողմից ստեղծված կանոնների գործնական օրինապաշտության լուծումը Աստվածաշնչի

վրա հիմնված համոզմունքների զարգացումն ու ուսուցանումն է: Եթե Աստվածաշունչը չի արգելում

պրակտիկան, մենք էլ պետք է չարգելենք: Միևնույն ժամանակ մենք պետք է կենտրոնանանք նրա վրա,

ինչն Աստվածաշունչն է սովորեցնում: Օրինակ՝ Աստվածաշունչը շեշտում է ինքնակառավարման

կարևորությունը: Այն մեզ սովորեցնում է, որ ուտէք թէ խմէք, կամ ինչ էլ անէք, ամէն ինչ արէ՛ք Աստծու

փառքի համար (1 Կորնթ. 10:31): Մարդը, որն իր գինու բաժակն է խմում, պետք է Աստծո փառքի համար

խմի, և մարդը, որն ուտում է իր բիֆշտեքսը, պետք է Աստծո փառքի համար ուտի:

Այսպիսով՝ թե՛ հեռուստացույց նայելիս, հակառակ սեռի հետ լողանալիս, թե՛ դիմահարդարում անելիս,

մենք պետք է կիրառենք Աստվածաշնչյան այս կանոնը. Կարո՞ղ եմ ես սա անել Աստծո փառքի համար:

Այնուհետև մենք պետք է ընդունենք այն փաստը, որ ինչպես Պողոսն է ասել Հռոմեացիս 14-ում, այս

հարցի պատասխանը կարող է տարբեր լինել տարբեր մարդկանց համար: Դա է ճանապարհը, որով մենք

կարող ենք խուսափել մարդկանց կողմից ստեղծված կանոնների գործնական օրինապաշտությունից: