Կատարելությունից առավել` բարոյական ամբողջականություն

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Մի փոքրիկ նյութ, որը ես կարդացել եմ քսան տարի առաջ, այդ օրվանից գամված է մնացել իմ մտքում: Ջորջիայի նահանգի Ռոքդեյլի կոմսության Կոնյերսի ավագ դպրոցի “Գամփռեր” բասկետբոլի թիմը, տապալելով իր բոլոր հակառակորդներին, 1987թ. մարտին առաջին և միակ անգամ հաղթեց նահանգի առաջնությունում: 18 տարի թիմը առանց որևէ հաղթանակի մարզելուց հետո մարզիչ Կլևելանդ Ստրաուդը խանդավառությամբ լցված էր:

Բայց առաջնությունից մի քանի շաբաթ անց, երբ մարզիչ Ստրաուդը կատարում էր իր խաղացողների գնահատականների ընթացիք վերանայում, նա հայտնաբերեց, որ իր երրորդ շարքի խաղացողներից մեկը ձախողվել է որոշ դասընթացների մեջ և խաղացողին տեսականորեն ոչ պիտանի դարձրել բասկետբոլի թիմի համար:

Պայքարող ուսանողը ոչ մի դեպքում թիմի հաղթանակի գործոնը չէր: Նա ցածր կուրսի ուսանող էր, որը պիտանի էր խաղերի համար, բայց փաստորեն ամբողջ սեզոնի ընթացքում ոչ մի խաղ չխաղաց: Սակայն կիսաեզրափակիչ խաղերից մեկի ժամանակ ավելի քան 20 միավորով առաջատար թիմի մարզիչը` Ստրաուդը, ցանակացավ բոլոր խաղացողներին մասնակցելու հնարավություն տալ: Նա այդ խաղացողին խաղի մեջ դրեց 45 վայրկյանից քիչ ժամանակով: Անիրավասու մարդը ձեռք չբերեց ոչ մի միավոր: Նրա մասնակցությունը ոչ մի կերպ չազդեց խաղի արդյունքի վրա: Բայց տեխնիկապես դա նահանգների իրավասության չափանիշների խախտում էր: Մարզիչ Ստրաուդը տհաճ դրության մեջ էր: Եթե նա բացահայտեր խախտումը, իր թիմը կորակազրկվեր և կզրկվեր հաղթանակից: Եթե նա լռեր, դժվար թե, դրսից ինչ-որ մեկը հայտնաբերեր այդ իրավախախտումը:

Այնուամենայնիվ մարզիչը գիտակցում էր, որ նվազագույն դեպքում, այդ խաղացողը տեղյակ էր կանոնների խախտման մասին: Նաև հնարավոր էր, որ թիմի մյուս ուսանողներն էլ գիտեին և մտածում էին, որ իրենց մարզիչը միտումնավոր է անտեսել իրավասության ցուցումները: Բայց, այնուամենայնիվ, ամենակարևորն այն էր, որ մարզիչ Ստրաուտն ինքը գիտեր այդ մասին, և եթե նա գիտակցաբար փորձեր փաստերը թաքցնել նրա որպես մարզիչ ունեցած ամենամեծ հաղթանակը ընդմիշտ արատավորված կլիներ տգեղ գաղտնիքով:

Մարզիչ Ստրաուդը ասաց, որ այն պահից երբ նա հայտնաբերեց խախտումը, նա գիտեր իր անելիքը: Նա երբեք չի էլ մտածել որևէ այլընտրանքի մասին: Նրա առաջնահերթությունները շատ վաղուց էին սահմանված: Նա գիտակցում էր, որ իր թիմի հաղթանակը այնքան կարևոր չէ, որքան նրանց բնավորությունը: "Մարդիկ մոռանում են բասկետբոլի խաղերի միավորները",-ասաց նա: "Նրանք երբեք չեն մոռանում, թե ինչպիսինն ես դու":

Այն գրանցվեց որպես օրինազանցություն և չեղյալ համարեց նահանգի միակ առաջնությունը, որում իր թիմը եզակի անգամ հաղթեց:

Բայց և' մարզիչը, և' թիմը հողինակության ավելի շատ կարևոր հաղթանակ նվաճեցին, քան նրանց պարտությունն էր: Նրանք պահեցին իրենց ամբողջականությունը և անսահման վստահություն ու հարգանք ձեռք բերեցին: Մարզիչը արժանացավ տարվա ուսուցիչ, տարվա մարզիչ, տարվա քաղաքացի պարգևներին, ինչպես նաև Ջորջիայի նահանգի օրենսդրական մարմնի կողմից պաշտոնական գովասանքի: Մի քանի տարի անց նա ընտրվեց Կոնյերս քաղաքի ավագանու անդամ, որտեղ մինչև օրս ծառայում է: Նա իրավացի էր: Մարդիկ, որոնք շատ վաղուց կմոռանային նահանգի առաջնությունում Գամփռների հաղթանակը, երեբեք չմոռացան այս մարզիչի ազնվությունը:

Բարոյական ազնվությունը քրիստոսանման բնավորության պարտադիր հատկանիշներից մեկն է: Ինչքան էլ կարևոր լինի վարդապետության մեջ ողջամիտ և սուրբ գրային ճշմարտությունների ուսուցման մեջ հավատարիմ լինելը, դա ոչ մի դեքում այնքան կարևոր չէ քրիստոնյաների համար, որքան ուղիղ սիրտ ունենալը և Աստծո օրենքի բարոյական ու էթիկական սկզբունքներին հնազանդվելը:

Ի դեպ դա հեշտ պարտականություն չէ: Բարոյական չափանիշները, ըստ որոնց պետք է ապրի Աստծո ժողովուրդը, շատ անգամ գերազանցում են նորմալ մարդկային էթիկայի բարձրագույն սկզբունքները:

Սա Հիսուսի լեռան քարոզի կարևոր կետերից մեկն էր." Բայց ասում եմ ձեզ, որ, եթէ ձեր արդարութիւնը աւելի չլինի, քան օրէնսգէտներինը եւ փարիսեցիներինը, երկնքի արքայութիւնը չէք մտնի": (Մաթ. 5:20): Ամբողջ քարոզը Օրենքի բարոյական նշանակության բացատրությունն էր: Հիսուսի նյութի սիրտը ընդլայնված քննարկումն էր ընդեմ այն հասկացության, ըստ որի օրենքի բարոյական սկզբունքները վերաբերվում են միայն այն վարքագծին, որը կարող են ուրիշները տեսնել:

Հիսուսը, օրինակ, սովորեցնում էր, որ վեցերորդ պատվիրանը արգելում է ոչ միայն սպանության ակտը այլև մարդասպան սիրտը (խոսք 21–22): Յոթերորդ պատվիրանը, որը արգելում է շնությունը, նաև անուղղակիորեն դատապարտում է շնացող ցանկությունները (խոսք 27–28): Եվ մեր դրացիներին սիրելու պատվիրանը վերաբերվում է նույնիսկ նրանց, ովքեր մեր թշնամիներն են (խոսք 43–44):

Որքա~ն բարձր է Աստծո կողմից դրված բարոյական և էթիկական չափանիշը: Աներևակայելիորեն բարձր է: Հիսուսն այն հավասարեցնում է Աստծո սեփական կատարելության հետ. " Արդ, կատարեա՛լ եղէք դուք, ինչպէս որ ձեր երկնաւոր Հայրն է կատարեալ": (Խոսք 48):

Դա, իհարկե, անհասանելի չափանիշ է սահմանում: Բայց մեր պարտքն է ,այնուամենայնիվ, անդադար հետևել ամբողջականությանը: Կատարյալ բարոյական հետևողականությունն այդ կատարյալ նպատակի` բացառձակ քրիստոսանմանության կարևոր մասն է, որին պետք է ձգտի ամեն քրիստոնյա(Փիլ. 3:12–14): Ոչ մի հավատացյալ, հետևաբար, չպետք է գիտակցաբար զոհի իր բարոյական ամբողջականությունը:

Ահա երեք զորավոր պատճառներ, թե ինչու.

Նախ` հանուն մեր հեղինակության: Ի հարկե, քրիստոնյաները չպետք է մտահոգվեն այննպիսի խնդիրներով, ինչպիսինն են կարգավիճակը, խավը, կաստան կամ տնտեսական հեղինակությունը: Այդ առումով մենք պետք է Քրիստոսի նման լինենք, որն իր անձն ունայնացրեց՝ ծառայի կերպարանք առնելով (Փիլ. 2:7):

Այնուամենայնիվ, ճիշտ իմաստ կա նրա մեջ, որ մենք պետք է մտածենք լավ հեղինակություն ունենալու մասին, և որը հատկապես ճիշտ է բարոյական ամբողջականության խնդրի համար: Տարրական պահանջներից մեկը ծերերի համար այս է. " նա պէտք է ունենայ բարի վկայութիւն նաե՛ւ դրսեցիներից, որպէսզի չլինի թէ ընկնի նախատինքի տակ եւ Սատանայի որոգայթների մէջ" (1 Տիմ. 3:7):

Ոչ մի բան ավելի արագ կամ մշտապես չի կործանի լավ համբավը, քան բարոյական ամբողջականության միտումնավոր խախտումը: Մարդիկ գործնականում կներեն ցանկացած այլ սխալ, անփութություն կամ ձախողում, բայց բարոյական սնանկացումը խայտառակության դրոշմ է կրում, որից գրեթե անհնարին է վեր բարձրանալ:

Մի քանի տարի առաջ մի ծխի անդամ ինձ մի բան պատմեց, ինչը ոչ մի հովիվ երբևէ չի ցանկանա լսել: Նա մեր եկեղեցի մի գործածար ծանոթի հրավիրեց: Մարդը պատասխանեց. " Դու այդ եկեղեցին ես գնու±մ: Ես չէի գնա այդ եկեղեցին: Քաղաքի ամենակաշառակեր իրավաբանը գնում է այդ եկեղեցին":

Ես չգիտեի, և մինչև հիմա չգիտեմ, թե ում մասին էր նա ասում: Մեր եկեղեցում տասնյակ փաստաբաններ կան: Ես հուսով եմ, որ դա սխալ ինքնության դեպք էր, և որ այն մարդը, որին նա մտքում ուներ մեր եկեղեցու անդամ չէր: Բայց հաջորդ կիրակի ես այս դեպքը պատմեցի ամբիոնից և ասացի. " Եթե իրավաբանը, որին նկարագրել է այն մարդը այստեղ է այս առավոտ, խնդրում եմ դաս սովորեք Զաքեոսից. ապաշխարհեցեք և արեք այն ամենը ինչ կարող եք, որպեսզի վերականգնեք ձեր հեղինակությունը համայնքում: Միևնույն ժամանակ դարդարեք Ձեզ ներկայացնել որպես քրիստոնյա: Դուք կործանում եք ամբողջ եկեղեցու հեղինակությունը":

Համաձայն Առակաց 22:1-ի " Բարի անունը լաւ է մեծ հարստութիւնից, ընտիր շնորհքը՝ արծաթից ու ոսկուց"։ Դու լավ անուն չես ունենա մինչև քո բարոյական ամբողջականությունն անեղծ է և անթերի չլինի:

Երկրորդը` հանուն մեր բնավորության: Դեռևս ավելի կարևոր է անձնական բնավորության գծերի խնդիրը: Լավ պատճառ կա այն բանի համար, թե ինչու բարոյական օրենքի բացահայտումը Հիսուսի կողմից Մաթևոս 5-ում այդքան կենտրոնացված էր սրտի շիտակության վրա` ի հակադրություն արտաքին վարքագծի: Որովհետև մեր ով լինելու իսկական բարոմետրն արտացոլում է, թէ ինչ ենք մենք անում, երբ ուրիշ ոչ ոք մեզ չի նայում, թե ինչ ենք մենք մտածում մեր սեփական մտքերի գաղտնիության մեջ, և ինչպես ենք մենք պատասխանում մեր սեփական խղճի հուշումներին: Այս բաները ձեր բարոյական և էթիկական մանրաթելի չափն են:

Որքան կարևոր է պահել մեր լավ համբավը հանրության մեջ, այնքան հազար անգամ ավելի կարևոր է պահպանել մեր անձնական բնավորության գծերը: Այդ է պատճառը, որ Հիսուսը բարոյական և էթիկական խնդիրներով զբաղվեց` սկսելով մեր սրտի ամենախորքում գտնվող մտքերից: "Քանի որ սրտից է, որ ելնում են չար խորհուրդներ, սպանութիւններ, շնութիւններ, պոռնկութիւններ, գողութիւններ, սուտ վկայութիւններ, հայհոյանքներ"(Մաթ. 15:19):

Թերևս ամենայնիվ էլ չափազանցեցում չի լինի ասել, որ միակ ամենակարևոր ճակատամարտը ձեր սեփական մտքի ամբողջականության համար պայքարելն է: Ահա, թե որտեղ կարելի է ամեն բան շահել կամ կորցնել: Եվ եթե դուք պարտվեք այդտեղ, ուրեմն դուք արդեն կործանել եք ձեր բնավորության գծերը: Կաշառակեր բնավորությունը անխուսափելոիորեն փչացնում է նաև հեղինակությունը, քանի որ չար ծառը չի կարող բարի պտուղ տալ (Մաթ. 7:18):

Դա միտքդ է բերում երրորդ պատճառը, թե ինչու է այդքան կարևոր պահպանել մեր բարոյական և էթիկական ամբողջականությունը` հանուն մեր վկայության: Ձեր հեղինակությունը արտացոլում է այն ինչ ասում են մարդիկ ձեր մասին: Ձեր վկայությունն այն է ինչ ձեր բնավորությունը, ձեր վարքագիծը և ձեր բառերը ասում են Աստծո մասին:

Դիտարկենք, թե ինչ է կատարվում, երբ քրիստոնյան բարոյական ամբողջականություն չի ունենում: Այդ մարդը ասում է, որ ինքը իսկապես չի հավատում նրան, որ ինչ Սուրբ գիրքն ասում է` ճշմարիտ է Աստծո համար, որ " Արդարութիւն գործելը եւ ճշմարտութիւն խօսելը աւելի հաճելի է Տիրոջը, քան զոհերի արիւնը" (Առ. 21:3): Որ "Ամբարիշտների զոհագործութիւնները պիղծ են Տիրոջ առջեւ, բայց ուղղամիտների ուխտը հաճելի է նրան"(15:8): Եվ որ Աստված " ճշմարտութիւնը սիրեց[իր] եւ [քո] իմաստութեան անյայտն ու ծածուկն ինձ յայտնեց[իր] (Սաղմ. 50:8):

Այլ խոսքերով մարդը, որն անտեսում է բարոյական ամբողջականությունը, իր կյանքով և իր վերաբերմունքով ստում է Աստծո մասին: Եթե նա իրեն Քրիստոնյա է կոչում և դավանում է, որ նա Աստծո որդին է, նա, փաստորեն, Աստծո անունը ամենահիմնարար մակարդակում իզուր է առնում: Դա բարոյական ամբողջականության հարցը քննարման է դնում, այդպե±ս չէ:

Դա այն է, ինչ մենք պետք է հիշենք ամեն անգամ, երբ հարմարության համար փորձենք փոփոխել մեր բարոյական սկզբունքները: Այն չարժե մեր հեղինակության, մեր բնավորության և մեր վկայության բարձր գնին: