Պարտականություն և Պատիվ

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Մի քանի տարի առաջ Միսիսիպիի Ջեկսոն շրջանում, ես որոշ գործարարների հետ մասնակցում էի մի խոսակցության: Խոսակցության ընթացքում ներկաներից մեկը կարծիք արտահայտեց մի անձնավորության մասին,ով ներկա չէր հանդիպմանը: Նա ասաց. - « Նա շատ պատվարժան մարդ է»: Երբ ես լսեցի այդ մեկնաբանությունը, ականջներիս չէի հավատում,մի պահ թվաց, որ խոսողը օտարերկարցի է: Ես հասկացա, որ գտնվում եմ հեռավոր հարավում, որտեղ հին ավանդույթները դեռ լիովին արմատախիլ չեն եղել,բայց դժավար էր պատկերացնել, որ այս օրերում ու այս դարում կա մեկը, ով դեռ օգտագործում է պատվարժան բառը, մարդ արարածի նկատմամբ: Պատվարժան բառը մի քիչ հնաոճ երանգ ունի:Մենք կարող ենք մտաբերել գեներալ Դուգլաս ՄակԱրթուրի ելույթը Վեստ Փոինթում անվանված «Պարտականություն,Պատիվ,Երկիր», բայց դա տեղի է ունեցել կես դար առաջ:Այսօր պատվարժան բառը համարյա անհետացել է անգլերեն լեզվից: Փաստացի,ես այդ բառը հանդիպում եմ մեքենայի բամպերի վրա,որը տեղեկացնում է,որ մեքենայի տերը ունի երեխա,ով գտնվում է սովորողների «պատվարժան ցուցակում», բայց «պատվարժան ցուցակ» հասկացողությունը մոռացված հասկացողության մնացորդն է:

Ես խոսում եմ պատվի մասին,որովհետև բառարանը դասակարգում է պատիվ բառը ինչպես ազնիվ բառի ամենագլխավոր հոմանիշը: Իմ գլխավոր հարցը այս հոդվածում հետևյալն է.- «Ո°րն է ազնվության իմաստը»:Եկեք ուշադրություն դարձնենք այդ բառի բացատրությանը,օրինակ Վեբսթերի բառարանում այն տալիս է հետևայալ բացահայտումները: Առաջին հերթին ազնվությունը բացատրվում է ինչպես «անխտիր նվիրվածություն բարոյական և էթիկական սկուզբունքներին»: Երկրորդ, ազնվությունը նշանակում է «բնավորության ողջամտություն» : Երրորդ դեպքում կարող ենք հասկանալ ինչպես «անկեղծություն»: Չորորդ, ազնվությունը կարող ենք հասկանալ նաև ,ինչպես «ամբողջականություն և անապականություն»: Հինգերորդ և վերջին իմաստը «ուժեղ բնավորություն»:

Այս հասկացողությունները նկարագրում են այն մարդկանց,որոնց այնքան հազվադեպ ենք հանդիպում, որքան ազնվություն բառը: Առաջի հերթին, ազնվությունը նկարագրում է այն մարդուն, ում կարող ենք անվանել «սկզբունքների տեր մարդ»: Անձը ով սկզբունքների տեր է, բառարանը կոչում է ինչպես անդրդվելի:Անձ ով ամեն հարցում և քննարկումներում հավատարիմ է իր սկզբունքներին,և անդրդվելի է բարոյական և էթիկական սկզբունքներում: Դա այն անձն է, ով իր սկզբունքները ավելի վեր է դասում քան օգուտը: Զիջելու ունակությունը մի առաքինություն է քաղաքականության բարոյակրթության մշակույթում,որտեղ քաղաքական բարոյակրթությունը հիմնվում է քաղաքական որակական ցուցանիշի վրա:Քաղաքագետը մասնավորապես այն անձն է, ով փոխզիջումների է գնում ամեն ինչում,ներառյալ նաև սկզբունքների հարցում:

Մենք կարող ենք տեսնել, որ ազնվությունը բնավորության ողջամտության և անկեղծության արտացոլումն է: Ուսումնասիրելով Նոր Կտակարանը,օրինակ Հակոբոսի նամակներում,Հակոբոսը խոսում է մի շարք արժանիքների մասին, որոնք պետք է լինեն քրիստոնիայի կյանքում:Այդ նամակի հինգերորդ գլխում 12-րդ տողում նա գրում է.-«Եւ ամեն բանից առաջ,եղբայրք,երդում մի անէք ոչ երկնքովը,ոչ երկրովը եւ ոչ էլ մի ուրիշ երդումով,բայց թող լինի ձեր այոն այո եւ ոչը ոչ. Որ դատաստանի տակ չընկնիք»: Հակոբոսը այս խոսքերով բարձր է դասում մարդու ճշմարտախոսությունը,պարզ պատասխան այո կամ ոչ,դա այն արժանիքներից է, որը «ամեն բանից առաջ է»:Այն ինչ Հակոբոսը փորձում է ասել, դա այն է,որ ազնվությունը անկեղծության մի տեսակ է,որը մատնանշում է,որ մենք անպայման կանենք այն ամենը ինչ խոստացել ենք, քանի որ մեր խոսքը մեր պարտականությունն է:Կարիք չկա երդվելու միայն այն պատճառով,որ մեզ հավատան:Ազնիվ մարդկանց պետք է վստահել հիմք վերցնելով նրանց խոսքը:

Մեր մշակույթում,մենք նորից ու նորից տեսնում ենք քաղաքական և պետական մարմինների գործիչների միջև տարբերությունը: Մի մարդ գիտեմ,որ տարբերակեց այդ տերմիները. քաղաքական գործիչը նա է ով դառնում է դեպի հաջորդ ընտրությունը,մինչդեռ պետական մարմնի գործիչը այն անձն է,ով դառնում է դեպի հաջորդ սերունդը:

Պարզ է,որ այս տարբերակության մեջ կա ցինիզմի երանգ, իմաստը նրանում է կայանում,որ քաղաքական գործիչները այն մարդիկ են ,որոնց համար փոխզիջումը արժանիք է, և նրանք կարող են հավատարիմ չլինեն իրենց սկզբունքներին միայն թե ընտրվեն կամ մնան գրասենյակում: Այսպիսի արժանիքի պակասությունը հատուկ է ոչ միայն քաղաքական գործիչներին,այլ նաև եկեղեցիներում,որտեղ ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում են այնպիսի ծառայողներ,որոնք պատրաստ են ստել իրենց այժմյա փառքի համար: Սա այն նույն ազնվության բացակայությունն է,որը քայքայեց Իսրայելը հին Կտակարանում,որտեղ կեղծ մարգարեները հայտարարեցին այն ամենը ինչ ժողովուրդն էր ուզում լսել,փոխարենը պետք է ասեին այն ինչ Աստված էր պատվիրել նրանց ասել: Սա է ազնվության պակասության էությունը:

Եթե ուսումնասիրենք Նոր Կտակարանը,կարող ենք ուշադրություն դարձնել այն օրինակին, որտեղ բացահայտ երևում է Պիղատոսի մոտ ազնվության բացակայությունը, երբ նա դատում է Հիսուսին: Հիսուսին հարցաքննելուց հետո,Պիղատոսը հայտարարեց աղմկոտ ամբոխին. - «Ես ոչ մի յանցանք չեմ գտնում նորանում»: Չնայած այդ հայտարարությանը Պիղատոսը ցանկանում էր անթերի Մեկին հանձնել կատաղի ամբոխին:Սա շատ պարզ մի քաղաքական ռազմավարություն էր, որտեղ սկզբունքները և էթիկետը անտեսվեց,քաղցած ամբոխին բավարարելու համար:

Եկեք անդրադառնանք նորից Հին Կտակարանին,Եսայիայի օրինակին, 6-րդ գլխում գրված տեսիլքին: Մենք մտաբերում ենք,որ Եսայիան տեսավ Աստծուն և լցված Սուրբ Հոգով սերովբեի պես փառաբանում էր Սուրբ Երորրդությանը. «Սուրբ,Սուրբ,Սուրբ»: Ի պատասխան այդ հայտնության,Եսայիան գոչեց, -«վայ ինձ»,- և ինքն իրեն անիծում էր:Նա ասաց,որ իր անեծքի պատճառը այն է, որ նա «ոչնչացված» կամ «կործանված» է:Այդ պահին Եսայիայի զգացողությունը այն էր,որ նա որպես անձ ոչնչացված է: Հակառկ այդ ամենի,Եսայիան կարող էր դիտվել,որպես ամենաարդար անձնավորությունը այդ ազգի մեջ:Նա պաշտպանված և վստահ կանգնած էր իր սեփական ազնվության մեջ: Այդ ամենը նրա արժանիքների արտացոլումն է: Նա իրեն համարում էր ազնիվ մարդ,բայց քանի որ նրա աչքի առաջ Աստծո ազնվության և արժանիքների օրինակն էր,նա իրեն ոչնչացված էր զգում: Նա հուսահատված էր մտածելով, որ իր ազնվության զգացողությունը կեղծ է:

Կելվինը մատնանշում է,որ դա մարդկության էությունն է,որոնք իրենց հայացքները հառում են դեպի երկրային զգացողությունները,ընդունակ լինելով շնորհավորել և շողոքորթությամբ դասել իրենք իրենց կիսաաստվածների շարքում: Բայց եթե նրանք բարձրացնեն իրենց հայացքները դեպի երկինք և խորհեն գոնե մեկ րոպե ինչպիսինն է Աստված,նրանք չեն կարողանա դիմանալ այդ ճշմարտությանը,քանի որ միանգամից հոդս կցնդի նրանց կեղծ ազնվությունը: Քրիստոնիան պետք է արտացոլի Աստծո բնավորությունը: Քրիստոնիան չպետք է դեմ գնա իր էթիկական սկզբունքներին: Քրիստոնիան պետք է լինի ազնիվ անձնավորություն,որի խոսքին կարող են վստահել: