Աստծո սիրո նպատակը կարող է այն չլինել, ինչ մենք կարծում ենք

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Արդյո ՞ ք, մարդիկ Գրանդ Կանյոն են գնում` բարձրացնելու իրենց ինքնագնահատականը: Հավանաբար` ոչ: Սա առնվազն ակնարկ է այն մասին, որ կյանքի ամենամեծ ուրախությունները գալիս են ոչ թե ինքդ քեզանով զմայլվելուց, այլ շքեղություն տեսնելով: Եվ, ի վերջո, նույնիսկ Գրանդ Կանյոնը դա չի անի: Մենք ստեղծվել ենք Աստծուն բավականություն պատճառելու համար:

Մենք բոլորս հակված ենք մտածել, որ տիեզերքում կենտրոնական տեղ ենք գրավում: Ինչպե ՞ ս մենք պետք է բժշկվենք այդ ուրախությունը կործանող հիվանդությունից: Թերևս նորից լսելով, թե որքան արմատապես աստվածակենտրոն է իրականությունն ըստ Աստվածաշնչի:

Եվ հին և նոր կտակարանները մեզ պատմում են, որ Աստծո սերը մեր հանդեպ միջոց է Նրան փառաբանելու: «Յիսուս Քրիստոսը ... սպասաւոր եղաւ ... որպեսզի հեթանոսները ողորմութեան համար փառաւորեն Աստուծուն» (Հռոմ. 15:8-9) Աստված ողորմած է մեր նկատմամբ, որպեսզի մենք մեծարենք Նրան: Մենք դա նորից տեսնում ենք «[Աստված] սիրով նախասահմանեց մեզ որդեգրութեան... որպեսզի գովենք Նրան փառքի համար» խոսքի մեջ (Եփեսացիս 1:5-6): Այլ կերպ ասած, Աստծո մեզ սիրելու նպատակը, այն է, որ մենք Նրան փառաբանենք: Եվս մեկ լուսաբանում Սաղմոս 85: 12-13-ից. «Ամբողջ սրտովս գոհութիւն պիտի մատուցեմ քեզ, Տէ՛ր Աստուած իմ, յաւիտեան փառք պիտի տամ քո անուանը։ Մեծ եղաւ քո ողորմութիւնն իմ հանդէպ»: Աստծո սերը հիմքն է: Նրա փառքը նպատակն է:

Սա ցնցող է: Աստծո սերը մեզ շատ կարևորելը չի , այլ Աստված մեզ փրկում է եսակենտրոն լինելուց, որպեսզի մենք կարողանանք ուրախանալ` նրան հավիտյան կարևորելով: Եվ մեր սերը ուրիշների հանդեպ նրանց կարևորելը չէ, այլ օգնելը, որպեսզի նրանք բավականություն ստանան Աստծուն կարևորելուց: Ճշմարիտ սիրո նպատակը Աստծո փառքի մեջ մարդկանց բավականություն ստանալն է: Ցանկացած սեր, որ վերջանում է մարդկանց վրա, ի վերջո, կործանարար է: Այն մարդկանց չի առաջնորդում դեպի միակ տևական ուրախությունը` մասնավորապես դեպի Աստված: Սերը պետք է աստվածակենտրոն լինի, կամ այն ճշմարիտ սեր չէ. այն մարդկանց թողնում է առանց իրենց վերջնական ուրախության հույսի:

Օրինակի համար վերցնենք Քրիստոսի խաչը: Հիսուս Քրիստոսի մահը աստվածային սիրո վերջնական արտահայտությունն է: «Աստուած իր սէրը մեր հանդէպ յայտնեց նրանով, որ, մինչդեռ մեղաւոր էինք, Քրիստոս մեզ համար մեռաւ» (Հռովմեացիս 5:8)։ Բայց Աստվածաշունչը նաև ասում է, որ Քրիստոսի մահվան նպատակն էր «ցույց տալ, [Աստծո] արդարությունը, քանի որ Աստծո համբերատարությամբ նա անցավ նախկինում կատարված մեղքերի կողքով» (Հռովմայեցիս 3.25). Մեղքերի կողքով անցնելը Աստծո արդարության համար մեծ պրոբլեմ է առաջացնում: Այն Նրան նմանեցնում է մի դատավորի, որը հանցագործներին ազատ է արձակում առանց պատժի: Այլ կերպ ասած` Աստծո ողորմությունը վտանգի տակ է դնում Աստծո արդարությունը:

Այսպիսով, Իր արդարաությունը արդարացնելու համար Նա Իր Որդուն մահվան է մատնում որպես մեր մեղքերի համար տուգանք: Խաչը բոլորի համար պարզ է դարձնում, որ Աստված չի ավլում տիեզերքի կարպետի տակ գտնվող չարը: Նա այն պատժում է Հիսուսի միջոցով նրանց համար, ովքեր հավատում են:

Բայց նկատեք, որ այս սիրո արարքի կենտրոնական մասը Աստծո արդարության արդարացումն է: Ավագ ուրբաթի սերն Աստծուն փառաբանող սեր է: Աստված վեհացնում է Աստծուն խաչի վրա: Եթե Նա դա չաներ, Նա չէր կարող արդար լինել և մեզ ազատել մեղքից: Բայց սխալ է ասել,- «Լավ, եթե նպատակը մեզ փրկելն էր, ապա մենք էինք խաչի վերջնական նպատակը»: Ոչ, մենք փրկվել ենք մեղքից, որպեսզի մենք կարողանանք տեսնել և ըմբոշխնել Աստծո փառքը: Սա է Քրիստոսի սիրո վերջնական նպատակը: Նա չմահացավ մեզ կարևորելու` այլ ազատելու համար, որպեսզի մենք բավականություն ստանաք նարն հավիտյան կարևորելուց:

Խորապես սխալ է խաչն ընդունել որպես ապացույց, որ ինքնագնահատումը հոգեկան առողջության արմատն է: Եթե ես կանգնեմ Աստծո սիրո առաջ և չզգամ առողջ, բավարարող, ազատող ուրախությունը, մինչև ես այդ սերը չվերափոխեմ իմ ինքնագնահատման արձագանքին` ես նման կլինեմ մի մարդու, որը կանգնում է Գրանդ Կանյոնի առաջ և չի զգում ոչ մի բավարարող հրաշք մինչև կանյոնը չի դիտարկում որպես իր սեփական կարևորության դեպք: Դա ոչ թե հոգեկան առողջության առկայություն է, այլ ինքնակապվածության:

Այս կապվածությունից բժշկվելու համար պետք է Աստծուն տեսնել որպես մեկը տիեզերքում, ում համար ինքնավեհացումը սիրո ամենամեծ դրսևորումն է: Ի մեծարումն իրեն( Գրանդ Կանյոնի նման) Նա ստանում է փառքը, իսկ մենք ստանում ենք ուրախությունը: Ամենամեծ նորությունն ամբողջ աշխարհում այն է, որ չկա վերջնական կոնֆլիկտ իմ ուրախության տենչանքի և Աստծո փառքի տենչանքի միջև: Այս հարաբերությունները կապող հանգույցը ճշմարտությունն է այն մասին, որ Աստված ամենից շատը փառավորվում է մեր մեջ այն ժամանակ, երբ մենք ամենից շատն ենք բավականություն ստանում Նրա մեջ: Հիսուս Քրիստոսը մահացավ և հարություն առավ ` ներելու մեր հոգիների դավաճանությունը, որոնք Աստծուն վայելելու փոխարեն, իրենք իրենց էին վայելում: Քրիստոսի խաչին Աստված մեզ ազատում է հայելիների տնից և առաջնորդում իր վեհության կիրճերն ու լեռները: Ոչինչ մեզ ավելի շատ բավականություն չի պատճառում կամ չի վեհացնում Նրան: