Հինգ հեշտ քայլ

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Այս շաբաթ ավելի վաղ ես խոսում էի մի մտերիմ ընկերոջ հետ, որն այս վերջերս ապրում էր անձնական հիասթափության, անարդար վերաբերմունքի և նույնիսկ իր բնավորության և քրիստոնեական ծառայության վերաբերյալ կեղծ բամբասանքների ժամանակաշրջան: Ինձ վրա մեծ տպավորություն և ազդեցություն թողեց նրա պատասխանը: "Իմ մեծագույն մխիթարությունը պարզապես այս է",- ասաց նա,- "Աստուածապաշտութիւնը շահի մեծ աղբիւր է նրանց համար, ովքեր գոհ են իրենց վիճակից(1 Տիմ. 6:6).”

Ձախորդության նկատամաբ այսպիսի արձագանքը (որը կոնտեքստ է, որի մեջ փորձվում, ինչպես նաև հռչակվում է քրիստոնյայի գոհունակությունը) երբեք կամքի վայրկյանական որոշման արդյունք չի հանդիսանում, ոչ էլ այն առաջանում է լավ կազմակերպված, մանրակրկիտ մտածված ժամանակի և կյանքի կառավարման պլանի միջոցով, որը նախատեսված է մեզ պաշտպանելու աստվածային նախախնամության շրջադարձերից: Դա նշանակում է գոհանալ Տիրոջ կամքի համար Նրա նախախնամության բոլոր ոլորտներում: Այն, հետևաբար, կապ ունի մեր ով լինելու, մեր էության հետ, և այն չի կարող ի կատար ածվել պարզապես ավելի շատ արարքների միջոցով:

Անելը և գոհ լինելը

Գոհունակությունը թերագնահատված շնորհ է: Ինչպես տասնյոթերորդ դարում, երբ Երեմիա Բուռռաֆսը գրեց իր մեծ աշխատությունն այս թեմայի շուրջ, այսօր էլ, այն հանդիսանում է "Հազվադեպ գոհար": Եթե այն հնարավոր լիներ ձեռք բերել ինչ-որ ծրագրի միջոցով (“Հինգ քայլ դեպի գոհունակություն մեկ ամսում"), այն սովորական կդառնար: Փոխարենը Քրստոնյաները պետք է գոհունակություն գտնեն հին ձևով. մենք պետք է սովորենք դա:

Այսպիսով, մենք չենք կարող "իրականացնել" գոհունակություն: Այն ուսուցանվում է Աստծո կողմից. մենք դա սովորում ենք: Դա մտքի նորոգման միջոցով վերափոխման պրոցեսի մի մասն է (Հռոմ. 12:1–2): Այն պատվիրվել է մեզ, բայց, պարադոքսայնորեն, այն արվում է մեզ համար և ոչ թե մեր միջոցով: Այն ոչ թե մի շարք գործողությունների, այլ նորացված և վերափոխված բնավորության արդյունք է: Միայն բարի ծառերն են բարի պտուղներ տալիս:

Քիչ սկզբունքներ են ժամանակակից քրիստոնյաների համար ավելի դժվար թվում ընկալման համար: Քրիստոնեական կյանքի համար պարզ ուղեցույցները կարևոր են մեզ համար: Բայց, ցավոք սրտի , ներկայիս ավետարանչության մեջ երկնային պրոգմատիկ վարդապետության մեծ մասը այդպիսի առաջայնությունը տալիս է արտաքին գործողություններին, իսկ այդպիսի բնավորության ձեռքբերումը երկրորդական տեղ է զբաղեցնում: Միացյալ Նահանգների քրիստոնյաները մասնավորապես պետք է գիտակցեն, որ նրանք ապրում են երկրագնդի ամենապրագմատիկ հասարակության մեջ (եթե ինչ-որ մեկը կարող է "դա անել", մենք ևս կարող են ): Հպարտության համար ցավալի է հայտնաբերել, որ քրիստոնեական կյանքը հիմնված չէ այն բանի վրա, թե ինչ կարող ենք մենք անել, այլ այն բանի վրա թե ինչ պետք է անենք:

Մի քանի տարի առաջ ես, այսպես ասած, ցավալի բախում ունեցա "ասա մեզ և մենք կանենք դա" մտածելակերպի հետ: Քրիստոնյա ուսանողների համաժողովի ժամանակ համաժողովի կեսից ես հանդիպեցի անձնակազմի անդամների պատգամավորությանը, որոնք իրենց պարտքը համարեցին ինձ հակասել իմ` Սուրբ Գրքից մեջ բերված երկու մեկնաբանություների համար: Ներկայացված թեման Քրիստոսին ճանաչելն էր: " Դուք երկու ժամ մեզ եք դիմում,-բողոքեցին նրանք,- բայց դուք դեռևս ոչ մի բան չեք ասել, որ մենք կարող ենք անել": Անելու անհամբերությունը թաքցնում էր առաքելական սկզբունքների նկատմաբ անհամբերությունը, ըստ որի միայն քրիստոսին ճանաչելու միջոցով մենք կարող ենք անել ամեն բան(համեմատեք Փիլ. 3:10; 4:13):

Ինչպես է այն տարածվում գոհունակության` մեր այս ամսվա քննարկման առանցքային թեմայի վրա:

Քրիստոնեական գոհունակությունը նշանակում է, որ իմ բավարարվածությունը կապ չունի իմ հանգամանքների հետ: Երբ Պողոսը Փիլիպեցիս 4:11-ում խոսում է իր անձնական գոհունակության մասին, նա օգտագործում է մի տերմին, որը սովորական էր անտիկ հունական ստոիկ և ցինիկ փիլիսոփայության դպրոցների համար: Նրանց բառապաշարում գոհունակությունը նշանակում է ինքնաբավություն` անկախ փոփոխվող հանգամանքներից:

Բայց Պողոսի համար գոհունակությունը հիմնված է ոչ թե ինքնաբավության, այլ Քրիստոսի լիության մեջ(Փիլ. 4:13): Պողոսը ասաց, որ նա կարող է անել ամեն բան ինչպես նեղության, այնպես էլ առատության մեջ Քրիստոսով: Մի անտեսք այս վերջին արտահայտությունը: Դա հենց այս միաբանությունն է Քրիստոսի հետ, և Նրա բավարարության հայտնաբերումը, որը մենք չենք կարող գործածել վայրկյանական որոշմամբ: Դա Նրա հետ մշտական, մտերմիկ և խորապես զարգացած հարաբերությունների արդյունք է:

Ըստ Պողոսի գոհունակությունը մի բան է, որը մենք պետք է սովորենք: Եվ այստեղ է հարցի դժվար կողմը. ինչպես ենք մենք սովորում գոհ լինել: Մենք պետք է անդամագրվենք աստվածային դպրոցում, որտեղ մենք կսովորենք աստվածաշնչյան վարդապետությունները և ձեռք կբերենք նախասահմանված փորձառություն:Այս դպրոցի դասերի լավագույն օրինակը կարող ենք գտնել Սաղմոս 131-ում:

Աստվածաշնչյան օրինակ

Սաղմոս 130-ում Դավիթ թագավորը վառ գույներով նկարագրում է, թե ինչ է իր համար նշանակում գոհունակությունը: Նա նկարագրում է իր փորձառությունը երեխայի կաթից կտրվելու և կարծր սննդի անցելու միջոցով,"այլ խոնարհ եղայ մօր կրծքից կտրուած մանկան նման, որի փափագը նոյն բանին դառնալն է"(Սաղմող 131:2):

Պատկերացրեք այս տեսարանը և լսեք ամեն ձայն: Դա ավելի վառ կլինի, եթե դուք հիշեք, որ Հին Կտակարանի ժամանակներում կաթից չէին կտրում մինչև երեխան չդառնար երեք կամ նույինսկ չորս ամսական: Մոր համար բավականին դժվար է հաղթահարել մանկան դժգոհ լացը, պինդ սննդից հրաժարվելը և կաթից կտրելու ժամանակահատվածում նրա կամքի դեմ պայքարելը: Պատկերացրեք չորս տարեկան երեխայի հետ կռվելը: Դա պայքարելու այն ձևն էր, որի միջով Դավիթն անցավ, որպեսզի սովորի գոհունակ լինել:

Երկու կարևոր խնդիր

Բայց ինչի համար էր պայքարը: Կրկին մեզ օգնության է գալիս Դավիթը և առաջարկում երկու կարևոր խնդիրներ, որոնք պետք է հարթվեին իր կյանքում:

"Տէ՛ր, սիրտս չի գոռոզանում, եւ աչքերս անբարտավան չեն" (Սաղմոս 131:1 NIV): Նա չի ասում, որ ինչ-որ բանի ձգտելը ինքնին պարտադիր սխալ է: Ի վերջո, Նա ինքն էր ընտրված գահի համար (1 Թագ. 16:12–13): Բայց նա ավելի մեծ ձգտում ուներ. վստահել Աստծո իմաստուն ապահովմանը, տեղին և ժամանակին:

Հիշում եք այն դեպքեր, որտեղ նա կարող էր վերցնել այդ դիրքը և իշխանությունն այնպիսի միջոցներով, որոնք կարատավորեին իր հավատարմությունը Տիրոջը: Սկզբում Սավուղը մտավ այն քարայրը, որտեղ Դավիթն ու իր մարդիկ էին թաքնված (1 Թագ. 24:6): Հետո Դավիթն ու Աբեսսայը սղոսկեցին Սավուղի վրանը, որտեղ նա քնած էր (1 Թագ 26:9–11): Բայց միևնույն ժամանակ նա ուրախ էր, որ ապրում էր Աստծո խոսքի դիրեկտիվների համապատասխան և համբերությամբ սպասում էր Աստծո ժամանակին:

Քրիստոնեական գոհունակությունը, այսպիսով, ուղիղ արդյունքն է Տիրոջը պատկանելու և լիովին Նրա տրամադրության տակ գտնվելու, Նրա նշանակած տեղում, Նրա ընտրած ժամանակի մեջ լինելու ձգտման` Նրա կողմից ամեն ինչի ապահովման միջոցով, որը Նա ուրախությամբ է կատարում:

Հասուն իմաստությամբ էր, որ երիտասարդ Ռոբերտ Մուրայ Մ'քեյնը գրեց." Իմ ձգտումն էր իմ վերաբերյալ երբեք ոչ մի պլան չունենալը": "Ինչքա~ն անսովոր է",-ասում ենք մենք: Այո, բայց ինչ մարդիկ նկատեցին Մ'քեյնի մեջ այն էր, որ անսովոր էր ոչ թէ այն, ինչ նա անում էր կամ ասում էր, այլ այն ինչ-որ ինքը կար և նրա լինելու ձևը: Դա, իր հերթին, ձգտման և գոհ լինելու արդյունքն է: "Ես ուզում եմ ճանաչել Քրիստոսին" (Փիլիպ. 3:10): Պատահական չէ, որ երբ մենք Քրիստոսին մեր ձգտումն ենք դարձնում, մենք հայտնաբերում ենք, որ Նա դառնում է մեր բավարարվածությունը և մենք սովորում ենք գոհունակ լինել ցանկացած և բոլոր իրավիճակներում:

"Ինձ չեն հետաքրքրում բաներ... որոնք չափազանց լավ են ինձ համար "(Սաղմոս 130:1 NIV): Գոհունակությունը մտածելակերպի արդյունք է, որը հասկանում է իր սահմանափակումները:

Դավիթը թույլ չէր տալիս իրեն մտահոգվել բաներով, որոնք Աստված չէր ուզում նրան տալ, ոչ էլ թույլ էր տալիս, որ իր միտքը կենտրոնանա բաների վրա, որոնք Աստված չէր ուզում նրան բացատրել:

Այսպիսի մտահոգությունները խեղդում են գոհունակությունը: Եթե ես պնդեմ, որ ուզում եմ իմանալ, թե Աստված ինչ է անում իմ հանգամանքներում, և ինչ է Նա պլանավորում անելի իմ ապագայի հետ, եթե ես պահանջեմ, որ ուզում են հասկանալ իմ անցյալում նրա ուղիները` ես երբեք գոհ չեմ լինի, մինչև վերջին հաշվով, հավասար չդառնամ Աստծոն: Ինչքան ուշ ենք մենք այս նուրբ հոգեկան գայթակղությունների մեջ ճանաչում Եդեմի օձի ֆշշոցի արձագանքը. "Արտահայտիր քո դժգոհությունը Աստծո ուղիների , Աստծո խոսքի, Աստծո դրույթների վերաբերյալ":

Մեր ավգուստինյան ավանդության մեջ հաճախ է ասվում, որ առաջին մեղքը գոռոզությունը(սուպերբիա), հպարտությունն էր: Բայց այն ավելի բարդ է, քան դա. այն ներառում է դժգոհությունը: Երբ մենք ամեն բան տեսնում ենք այդ լույսի ներքո, մենք հասկանում ենք, թե ինչպիսի անաստվածային բան է դժգոհ հոգին:

Միշտ ուշադրություն դարձրեք այս երկու սկզբունքներին և դուք դժվարությամբ կհայտնվեք այս աշխարհիկ դժգոհության հորձանուտում: Վերադարձեք այն դպրոցը, որտեղ դուք առաջընթաց կունենաք որպես քրիստոնյա: Սովորեք ձեր դասերը, կարգավորեք ձեր ձգտումի խնդիրը, Քրիստոսին ձեր մտահոգությունը դարձրեք, և դուք կսովորեք բավականություն ստանալ իսկապես գոհ լինելու առավելությունից: