Դիտել ելատեքստը

{{info|Finding the Doorway to Hope}}<br> 

Հուսահատությունը հույսի դուռն է: Դու պետք է հույսդ կտրես քեզանից նախքան այն հույսով ոգևորվելը, որը քոնն է Քրիստոս Հիսուսով: 

*Մենք հակված ենք մեզ շատ պատվել: 
*Մենք հակված ենք մեզ չափազանց շատ արդարություն վերագրել: 
*Մենք հակված ենք մտածելու, որ մենք ավելի շատ իմաստություն ունեք, քան իրականում է: 
*Մենք հակված ենք մեզանով հպարտանալու, որ &lt;&lt;ճիշտ&gt;&gt; բնավորություն ունենք: 
*Մենք հակված ենք մեր մասին մտածելու, որ ավելի համբերատար ենք, քան իրականում ենք: 
*Մենք հակված ենք մեր մասին մտածելու, որ դիմացկուն ենք: 
*Մենք հակված ենք մեր մասին մտածելու, որ մենք հեզ ու հնազանդ ենք: 
*Մենք հակված ենք մտածելու, որ մենք ավելի ենք նվիրված Աստծո արքայությանը, քան իրականում ենք: 
*Մենք պարզապես հակված ենք մեզ ավելի բարեպաշտ տեսնելու, քան իրականում ենք:

Ահա հակվածության հետ պրոբլեմը. Երբ Դուք Ձեզ արդար եք համարում, երբ դուք Ձեզ ավելի շատ հասունություն եք վերագրում, քան իրականում ունեք, դուք չեք փնտրում շնորհքը, որը ձեր միակ հույսն է: 

Մենք չենք մտածում, որ արժեզրկում ենք շնորհքը, բայց իրականում մեզանից շատերը դա են անում: Որովհետև մենք նայում ենք ինքներս մեզ և եզրակացնում, որ մենք հոգևորապես լավ վիճակում ենք, մենք հակված չենք խորապես գնահատելու շնորհքը, որը մեր միակ հույսն է կյանքի և մահվան մեջ: Գիտեք, միայն այն մարդիկ են ոգևորվում այս շնորհքից, ովքեր գիտակցում են իրենց կարիքի խորությունը, մարդիկ, ովքեր ընդունում են, որ նրանք կարողություն չունեն բավարարելու այդ կարիքը, նրանք ոգևորվում են շնորհքից, որը բավարարում է նրանց հոգևոր կարիքներից յուրաքանչյուրը: 

Մյուս կողմից էլ մեզ դուր չի գալիս մեր մասին մտածել որպես կարիքավորի, այդ պատճառով մենք հակված ենք նվազեցնելու մեր մեղքը: Ցավոք մեզանից շատերն ավելի շատ մտահոգված են ուրիշների, քան սեփական մեղքերով: Մենք ավելի շատ ուշադրություն ենք դարձնում ուրիշների, քան մեր սեփական հոգևոր կարիքներին: Քանի որ մենք մինիմալացնում ենք մեր մեղքերը, մեզ արդար տեսնելով, մենք չենք լացում դրա համար և չենք վազում ազատագրող և փոխող շնորհքի հետևից, որը մեզ է պատկանում որպես Աստծո զավակներ: Քանի դեռ մենք մեր հույսը դնում ենք մեզ վրա, այսինքն մեր հույսը դնում ենք արդար լինելու մեր սեփական կարողության վրա, մենք չենք վազի Քրիստոս Հիսուսի կողմից առաջարկվող շնորհքի հետևից: Երբ մենք ցանկանում ենք այլևս մեր հույսը մեր վրա չդնել, միայն այդ դեպքում ենք որոնում Աստծո կողմից առաջարկվող ազատագրումը: 

Այո, իրականում ճիշտ է, որ հուսահատությունը հույսի դուռն է: Ձեզ անհույս և անօգնական տեսնելը նպաստում է Աստծո շնորհքի ձեր ձգտմանը: Փաստն այն է, որ մենք բոլորս ամեն օր համոզվում ենք, որ շնորհքի շարունակական կարիք ունենք: Պարզ ասած՝ մենք կարող չենք դա մեր սեփական ուժերով անել: Մենք դեռևս խիստ կարիք ունենք աստվածային օգնության: Դու ուզու՞մ ես դա ընդունել և վազել այնտեղ, որտեղ կարելի է գտնել շնորհքը: 

<br>