Ժողովող

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

"Ժողովո±ղ: Ուֆ, այն պարզապես մահ ու խավար է: Ես ավելի լավ է Աստվածաշնչի ուրիշ գիրք ուսումնասիրեմ":

Սպասիր հիմա մեկ վայրկյան: Ես գիտեմ, որ ճիշտ չէ սկսել այն բանից, որ ընթերցողիդ ասես, որ նա սխալ է, բայց այս պարագայում դու սխալ ես: Ժողովողի հեղինակը, ինչպես որոշները ուզում են մեզ հավաստիացնել, կյանքի վրա բարկացած թթված, ցինիկ ծերուկ չէր: Նա աշխարհի ամենամոլի հոռետեսը չէր: Անշուշտ, նրա գրած տողերից շատերը (թերևս մեծամասնությունը) հոռետեսական են, բայց Քոհելետը (քարոզիչ դարձած Սողոմոնը) ունի էապես դրական նպատակ: Նրա հոռետեսությունը կենտրոնացած է "արևի տակ կյանքի վրա": Իսկապես, երբ որ կարդաք գիրքը ուշադրություն դարձնելով այն բանի վրա, թե իրականում նա ինչ էր անում, դուք կտսնեք, որ նա հանգիստ, պարզ անձնավորություն է: Նա անցել է այդ ամենի միջով, թե' լավի և թե' վատի, և ապաշխարհելով հաշտվել է կյանքի պայմանների հետ: Դրանք Աստծո պայմաններն են: Ի դեպ, շատ բա կա, որ ճիշտ մեկնաբանության դեպքում հավատացիալին միայն վստահություն և ուրախություն կարող է տալ փորձության ժամանակ:

"Որոշ բաներ են անհրաժեշտ, որպեսզի ես համոզվեմ դրանում":

Լավ, եկեք խորությամբ ուսումնասիրենք գիրքը: Նախ, նշեմ, որ այս " Ecclesiastes/ժողովող " (“քարոզիչ”) անունը տրվել է հունարեն Յոթանասնիցի թարգմանիչների կողմից: Եբրայերեն բնօրինակը "Qoheleth" նշանակում է " մեկը, որ հավաքում է մարդկանց": Սողոմոնը հավաքում էր իր արքունիքը (և հավանաբար ուրիշներին էլ), որպեսզի նրանց քարոզի "իմաստուն լիել, Qoheleth-ը մարդկանց գիտություն էր սովորեցնում... Քարոզիչը փնտրում էր հաճելի, ճշմարիտ, պատշաճ ձևով գրված խոսքեր" (12:9–10. Ես օգտագործում եմ իմ սեփական թարգմանությունը այս հոդվածում): Նա ուզում էր, որ իր խոսքերը երբ հրապարակվեն, նման լինեն "եզների խթանի կամ մեծավորի տված մուրհակի վրա խփած կնիքի" (12:13): Ժողովողի բարբառը ցույց է տալիս, որ նա գրել է ոչ միայն, Իսրայելի այլև փյունիկյան աշխարհի համար: Գրքույկը, ի թիվս այլ բաների ,ավետարանչական էր, ստեղծված ինչպես տան, այնպես էլ դրսի չապաշխարհած ընթերցողի համար:

Հաջորդը դիտարկենք " արևի տակ" խոսքերը: Այս հաճախ հադիպող արտահայտությունը նկարագրում է կյանքը, որը բացի աշխարհիկ նպատակներից ուրիշ ոչ մի բան չունի տեսադաշտում: Այն նկարագրում է մեկին, որը ջերեռանդորեն ձեռնամուխ է լինում սին գործեր անելու, որովհետև դա է այն ամենը, ինչի համար նա ապրում է: Ի հակադրություն դրա` քրիստոնեական կյանքը չափավորված կյանք է "արևի տակ", որը Սողոմոնի համար նախատիպ էր հանդիսանում ձևերով և արարողություններով: Սողոմոնը ցանկանում է մարդկանց հին կենսակերպից տանել դեպի նորը. "Եւ ահա լսի՛ր իմ բոլոր խոսքերի վերջաբանը. վախեցիր Աստծուց եւ պահի՛ր նրա պատվիրանները. ահա այս է մարդն ամբողջովին"(12:15): Այսպիսով նա եզրափակում է խիստ նախազգուշացմամբ."Որովհետև Աստված պիտի բոլոր արարածների դատաստանն անի նրանց կատարած բոլոր թաքուն գործերի համար՝ լինեն դրանք չար թե բարի"(12:16) Սա չի նշանակում, որ մարդիկ գործերով են արդարանում, այլ որ դատաստանի ժամանակ գործերը կվկայեն, մարդկանց փրկված կամ չփրկված լինելու մասին: Նոր Կտակարանի վարդապետություը համամիտ է սրա հետ (տես` Մաթ. 25:31-46; Հայտ. 20:12-15).

Բայց, արդյո±ք, իրականում Սողոմոնը հաշտակյաց էր, և համակերպվել էր կյանքի հետ: Եվ ի±նչ է նա առաջարկում քրիստոնյաներին: Այս հրաշալի գրքի մեջ Սողոմոնը շոշափում է կարևոր հարցեր, այնպիսի հարցեր, որոնց մասին երբ լրջորեն մտածում ես, այսօր դրանք արթնացնում են քեզ: Նա հարցնում է , " Ինչու± ենք ջանք գործադրում, եթե դրա արդյունքները ժամանակավոր են և, հտևաբար, իզուր: Ինչու± ենք փող, փառք, իշխանություն և հարստություն փնտրում, ենթ դրանք բավականություն չեն պատճառում: Ինչու± ենք մտահոգվում ինչ-որ բանի համար, երբ և' չարը, և' իմաստունը նույն վախճանն են ունենում գերեզմանում: Նրա պատասխանը. Աստծո նախախնամությունը մարդկանց համար այնպես է, ինչես նա հարմար է գտնում: Սողոմոնն ուզում է, որ դուք ինքնիշխան Աստծո կամքի մեջ հանգստանաք հավատքով:

Նրա կողմից հաճախակի օգտագործվող բառը` "ունայնությունը", նշանակում է, որ կյանքը արևի տակ "դատարկ" է, որովհետև այն հարատև չէ: Այդ թեման ներծծված է գրքի մեջ: Նա ասում է." Սերունդ է գնում, սերունդ է գալիս" (1:4), որ "նախկինների հիշատակը չկա" (1:11), և որ ինչպես մարդը ծննդով աշխարհ է "գալիս" , "նույն ձևով էլ կգնա" այս աշխարհից և հետը ոչ մի բա չի տանի (5:16): 3 գլխի 1-15 խոսքերում Սողոմոնը թվարկում է որոշ բաներ,որոնք շարունակաբար փոխվում են: Մարդիկ ծնվում են, հետո մահանում, բույսեր են տնկվում, հետո հանվում, որոշ բաները մաշվում են, ուրիշները շինվում են: Բաներ են կարվում, բաներ պատռվում, որոշ բաներ պահվում են, որոշները` անտեսվում. լացելու ժամանակ կա, ծիծաղելու ժամանակ, սգալու ժամանակ, պարելու ժամանակ և այլն: Կյանքը հետ ու առաջ է պտտվում: Ոչ մի բան նույնը չի մնում: Այդ պատճառով մենք պետք է ամեն բանի թեթև նայենք: Հարատևության փորձերը նյարդայնացնում են և բոլորովին ապարդյուն են:

Սողոմոնը ասում է, որ հարստություն և ունեցվածք կուտակելը հիմարություն է, որովհետև այն չես կարող քեզ հետ վերցնել: Արևի տակ ինչ-որ բանի վրա հույս դնելու փոխարեն նա կոչ է անում վստահել Արարչին: Ինչպե±ս է սա բարելավում քո կյանքը:Լավ, այն ոչ միայն փոփոխություն կբերի դատաստանի ժամանակ, բայց նաև տալիս է կյանքի նոր փիլիսոփայություն, որն ազատում է քեզ հոգսից և անհանգստությունից: Քանի որ Աստված "մարդու սրտի մեջ հավիտենություն" է դրել(3:11), դու կարող ես սպասել այն ժամանակին, երբ անցողիկ բաները կմոռացվեն:Եվ մեկ օր Աստծո նպատակները, որոնք հիմա անիմաստ են թվում, հասկանալի կդառնան. " մինչեւ իսկ յաւիտենութիւնը ճանաչելու իղձ տուեց նրանց սրտերին, բայց եւ այնպէս մարդս չի կարող հասկանալ Աստծու արած գործը՝ սկզբից մինչեւ վերջ" (3:11): Դու կարող ես հանգստացնել քո միտքը. ամեն բան իր ժամանակին հայտնի կդառնա:

Քանի որ այն ինչ դու այստեղ անում ես հավիտենական հետևանքներ ունի, դու պետք է հոգ տանես և ավելի շատ ջանք թափես: Բայց դու չպետք է ժամանակից շուտ սպասես ավարտից հետո տրվող պարգևատրությանը: Ոչ էլ պետք է հիմարաբար աշխատես, որպեսզի այս ոչ հարատև աշխարհում տևական բավարարվածություն գտնես:

Քանի որ Սողոմոնը պարզել է, որ անհնարինին հասնելու համար ջանք գործադրելը ունայնություն է, նա խորհուրդ է տալիս ապրել խաղաղ կյանք , պատասխանատու և համեստ աշխատանք ունենալ և հասնել նրան, ինչին կարող ես արդար ճանապարհով հասնել և գոհանալ Աստծո պարզ նվերներով: Նա ուզում է, որ դուք ոչ վաղվա համար անհանգստանաք, ոչ էլ այսօր ձեզ մահան հասցնեք: Լսեք, այս լուսաբանող հատվածը.

"Մարդուս համար չկայ ուրիշ լաւ բան, բացի ուտելուց, խմելուց եւ իր վաստակով իր հոգուն հաճոյք պատճառելուց։ Բայց ես տեսայ, որ այդ եւս լինում է Աստծուց" (2:24, տես նաև 3:12–13, 5:18, 8:15 և 9:7–8):

Այս խոսքերում մեկ թեմա է անընդհատ շոշափվում. վայելիր սնունդը և խմիչքը և կյանքի պարզ հաճույքները: Բայց հաշվի առեք, որ նույնիսկ այս բաները հարատև չեն. դուք ուտում եք և բավականություն եք ստանում, որպեսզի նորից անոթիանաք(նրա կողմից սնդի և խմիչքի հաճախակի հիշատակումը խորհրդանշում է բաների ժամանակավոր բնույթը): Դադարիր նյարդայնանալ այն բաների համար, որոնք չես կարող փոխել: Լավ կերեք և լավ ժամանակ անցկացրեք (հիշելով, որ ինչ-որ դուք անում եք ձեզ մի օր դատաստանի առաջ է կանգնեցնելու. տես` 12:9).

Այսպիսիով, ինչի± մասին է Ժողովողը: Շվայտ կյանք ապրելուց, տևական համբավ և ունեցված ձեռք բերելու համար չափազանց շատ աշխատելուց, մեղքի մեջ հղփանալուց հետո Սողոմոնը միայն կարող էր ասել." Ես ատեցի իմ կեանքը...Ես ատեցի իմ ամբողջ վաստակը": Ինչու±: Որովհետև նա հասկացավ, որ վերջին հաշվով, այն ինչ նա արել է ավելին չէ, քան "ունայնութիւն եւ հոգու տանջանք"(2:17–18):

Սողոմոնը գրեց, որպեսզի քեզ օգնի այս գիտակցել: Արդյո±ք, Ժողովողը քեզ ստիպում է կյանքի մասին մտածել այնպես, ինչպես հավատացյալները պետք է մտածեն. եթե չէ, ապա, այն նորից կարդա, նորից ու նորից: Արժե դրա համար ժամանակ ծախսել: