Ամենամեծ իրադարձությունը պատմության մեջ

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Քրիստոսի մահվան երկու պարադոքսը

Զարմանալի չէ, որ աշխարհի պատմության ամենամեծ իրադարձությունը բարդ է:

1) Օրինակ` քանի որ Հիսուս Քրիստոսը մարդ և Աստված է մեկ անձի մեջ` նրա մահը Աստծո՞ մահն էր: Պատասխան տալու համար մենք պետք է խոսենք Քրիստոսի երկու էության մասին` աստվածային և մարդկային: Մ.թ. 451թ.-ից ի վեր Քաղկեդոնի բանաձևի համաձայն Քրիստոսի երկու էությունը մեկ անձի մեջ ընդունվել է որպես Սուրբ Գրքի ուղղափառ վարդապետություն: Քաղկեդոնի ժողովը ասում է.

Մենք, այնուհետև... մարդկանց սովորեցնում ենք դավանել... միևնույն Քրիստոսին` Որդուն, Տիրոջը, Միածնին, որը կճանաչվի իր երկու էությամբ` անշփոթելի, անփոփոխ, անբաժան, անքակտելի: Էությունների տարբերակումը չի տարանջատում միությունը, բայց պահպանում է յուրաքանչյուր էության ունեցածը և ի մի է բերում մեկ Անձի և Մեկ Կյանքի մեջ. այն չի տարանջատվում, չի բաժանվում երկու անձի, բայց միևնույն Որդին է և միածինը, Աստվածը, Բանը, Տեր Հիսուս Քրիստոսը:

Աստվածային բնությունը անմահ է(Հռովմ. 1:23, 1 Տիմոթեոս 1:17): Այն չի կարող մահանալ: Սա մասն է կազմում այն բանի, ինչ նշանակում է Աստված: Այդ պատճառով, երբ Քրիստոս մահացավ, նրա մարդկային բնությունն էր, որ տուժեց մահից: Աստվածային և մարդկային բնության միության խորհուրդն այդ մահվան փորձառության մեջ մեզ համար բացահայտված չէ: Ինչ մենք գիտենք` այն է, որ Քրիստոսը մահացավ և միևնույն օրը դրախտ գնաց («Այսօր դու ինձ հետ դրախտում կլինես» Ղուկաս 23:43): Այդ պատճառով թվում է, թե մահվան գիտակցումը եղել է, որպեսզի կարիք չլինի խախտելու մարդկային և աստվածային բնության շարունակական միությունը, չնայած` Քրիստոսը մահացավ միայն իր մարդկային բնությամբ:

2) Քրիստոսի մահվան դեպքի բարդության մի ուրիշ օրինակն այն է, թե ինչպես է Հայր Աստվածն այն փորձառաբար ապրել: Ամենատարածված ավետարանչական ուսմունքը այն է, որ Քրիստոսի մահը Հոր անեծքը կրելն էր Քրիստոսի կողմից: «Քրիստոս մեզ վերստին գնեց օրէնքի անէծքից՝ անէծք դառնալով մեզ համար (որովհետեւ գրուած է, թէ՝ «Անիծեալ է այն մարդը, որը կախուած է փայտից» )» (Գաղատացիս 3:13): Ու՞մ անեծքը: Մեկը կարող է այն մեղմացնել` ասելով «Օրենքի անեծքը»: Բայց օրենքը մարդ չէ, որ որևէ մեկին անիծի: Անեծքն անեծքը է, եթե կա անիծող մեկը: Նա, ով անիծում է օրենքի միջոցով Աստվածն է, որ գրել է օրենքը: Այդ պատճառով Քրիստոսի մահը մեր մեղքերի և օրինազանցության համար Հոր անեծքի փորձառությունն էր:

Ահա թե ինչու Հիսուսն ասաց. «Աստվա'ծ իմ, Աստվա'ծ իմ, ինչու՞ ինձ թողեցիր»(Մաթևոս 27:46): Քիստոսի մահով Աստված նրա վրա դրեց իր ժողովրդի մեղքերը (Եսայի 53:6), որոնք նա ատում էր: Եվ մեղքի նկատմաբ իր ունեցած ատելության պատճառով նա շրջվեց մեղքերն իր վրա վերցրած Որդուց և թողեց նրան, որպեսզի նա իր վրա զգա մահվան և անեծքի ամբողջ զորությունը: Աստծո բարկությունը մեր փոխարեն նրա վրա թափվեց այնպես, որ նրա բարկությունը մեր նկատմամբ «մեղմացավ» (Հռովմ. 3:25) և հեռացավ:

Բայց այստեղ է պարադոքսը: Աստված խորապես հավանություն տվեց այն ամենին, ինչ Որդին անում էր այդ տառապանքի ժամին: Փատորեն, նա դա պլանավորել էր Որդու հետ: Եվ նրա սերը Աստվածամարդ Հիսուս Քրիստոսի նկատմամբ երկրի վրա երևում էր այն հնազադության շնորհիվ որով Հիսուսը խաչվեց: Խաչը Հիսուսի հնազադության և սիրո թագադրման ակտն էր: Եվ Հայրը խորապես հավանության արժանացրեց և վայելեց այս հնազանդությունն ու սերը: Այդ պատճառով Պողոսը ասում է այս հիանալի բանը. «Քրիստոս սիրեց մեզ եւ իր անձը մատնեց մեզ համար որպէս անուշահոտ պատարագ եւ զոհ Աստծուն» (Եփեսացիս 5:2) Հիսուսի մահն անուշահոտություն էր Աստծո համար:

Այսպիսով, մենք այստեղ ունենք ևս մեկ փառավոր բարդություն: Քրիստոսի մահն Աստծո անեծքն էր և Աստծո բարկությունը, բայց միևնույն ժամանակ այն հաճելի էր Աստծուն և անուշահոտություն էր: Շրջվելով իր Որդուց և նրան մեր մեքերով բեռնավորված թողնելով մահանալու` նա հիանում էր Որդու հնազանդությամբ, սիրով և կատարելությամբ:

Ոսւտի`եկե’ք երկյուղածությամբ կանգնենք և դողդոջուն ուրախությամբ նայենք Հիսուս Քրիստոսի` Աստծո Որդու մահվանը: Ավելի մեծ իրադարձություն չկա պատմության մեջ: Մեր մտքի համար խորհելու կամ մեր սրտերի համար հիանալու ավելի մեծ բան չկա: Սրան մոտ եղե'ք: Ամեն կարևոր և լավ բան այստեղ էլինում: Սա իմաստուն և ծանրակշիռ ու երջանիկ տեղ է: