Աստված մեզ համար է, թե Ինքն Իր:

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Տարիներ առաջ Բիլլի Գրեհամի հետ գնացել էի խաչակրաց արշավանքի Անհայմա,Կալիֆորնիա:Կարծում եմ, այնտեղ այդ գիշեր մոտ 50,000 մարդ կար և ես նստել էի ձախ տրիբունայում և կարող էի տեսնել մի մեծ ամոբխ, որը հավաքվել էր կալվածատան շուրջը: Երբ մենք սկսեցինք երգել «Ինչքան մեծ ես դու», ես այդ պահին նշումներ արեցի և հետո չկարողացա երգել: Ես երբեք չէի լսել նախկինում այդպիսի բան: Հիսուն հազար ձայն փառաբանում էր Աստծուն: Ես շվարած էի,այդ պահը երբեք չեմ մոռանա: Ոչ մի երեևույթ երբեք ինձ այդքան Ճիշտ կամ հիանալի կամ խորապես հաճելի չէր թվացել,ինչքան որ այդ պահին 50,000 էակների միաձայն, սրտանց երգը ուղղված Աստծուն:

Ես անկեղծորեն հավատում էի,որ այդ գիշեր մի փոքր լույս էր երկնքից ծագել,որը Հայտնություն 5:11-13-ում նկարագրված է:

«Եւ տեսայ, եւ շատ հրեշտակների ձայն լսեցի աթոռի եւ չորս կենդանիների ու երէցների չորս կողմովը. եւ նորանց համարն էր բիւրերի ու հազարների հազարներ. Որ մեծ ձայնով ասում էին.Արժանի է մորթուած Գառն առնելու ու զօրութիւն,ու հարստութիւն, ու իմաստութիւն, եւ կարողութիուն,եւ պատիվ,եւ փառք, եւ օրհնութիւն: Եւ ամեն ստեղծուած,որ երկնքումն է, եւ երկրի վերայ, եւ երկրի տակ, եւ ծովումը. և նորանք ամենը,որ նորա մէջ են, լսեցի որ ասում էին.«Աթոռի վերայ նստողին եւ Գառին լինի օրհնութիւնը,եւ փառքը,եւ կարողութիւնը յաւիտեանս յավիտենից»:

Երկնային տեսիլքը անհաշվելի քանակությամբ էակների փառաբանումն է Հորը և Որդուն մեծ սիրով:Եվ նրանք ովքեր ճաշակել էին Գառան փառքը,չեն հրաժարվի դրանից հանուն երկրային կյանքի:

Աստված հետապնդում է Իր սեփական փառաբանությունը

Գառը արժանի է: Աստված` Հայրը արժանի է: Եվ հետևաբար մենք պետք է փառաբանենք Նրանց: Եվ մենք կփառաբանենք Նրանց: Շատ հավատացյալներ այդ ճշմարտությունը ընդունում են առանց որևէ խնդրի: Բայց երկու շաբաթվա ընթացքում մենք Սուրբ Գրքից իմացանք,որ Աստված ոչ միայն գործում էր, որպեսզի արժանի լինի փառքին,բայց ավելին,նրա նպատակն էր հաղթանակի միջոցով ձեռք բերել փառք: Աստված չի սպասում, որ իրան կմեծարեն իր ուժի և արդարության և ողորմության համար, նա առաջինը քայլ արեց, որպեսզի մեծարի իր անունը երկրի վրա և ցույց տա իր փառքը: Ամեն բան ինչ նա անում է, բխում է մեծարված լինելու իր ցանկությունից: Եսայիայի 48:11 –ը այս ամենի ապացույցն է.

«Իմ պատճառով, իմ պատճառով պիտի անեմ,որովհետև ինչպես պղծվում է իմ անունը, և ես իմ փառքը ուրիշին չեմ տալ»:

Երեմիայի 13:11-ը հետևյալ ձև է ձևակերպում.

«Որովհետեւ ինչպէս որ գօտին փակած է մարդիս մէջքին,այնպէս էլ ես փակցրել էի ինձ բոլոր Իսրայէլի տունը, եւ բոլոր Յուդայի տունը,ասում է Տէրը,որ ինձ համար ժողովուրդ լինեն եւ անուն եւ փառք ու պարծանք»:

Աստծո միակ նպատակը` իր անվան փառավորումն է ,այն ամենի համար ինչ նա անում է: Մեզ թվում է,որ միայն Հին Կտակարանն է մատնանշում այդ փաստը,բայց եթե ուշադիր կարդանք Եփեսացիս 1 կտեսնենք թե ինչ հիանալի գիրք է այն - նախադասություններով,որը երկարությամբ հասնում են ոչ միայն 11-րդ խոսքին,այլև բարձրությամբ հասնում են երկինք:Կա մի բառակապակցություն, որը երեք անգամ կրկնվում է 6,12 և 14-րդ խոսքերում,որտեղից շատ պարզ է դառնում,թե ինչ է մտածում Պետրոսը Աստծո նպատակի մասին,որի հիմքում ընկած է պաշտպանել մեզ մեղքից և իր համար: 5-րդ և 6-րդ խոսքում նշվում է.

«Մեզ առաջուց սահմանելով, որ իրան որդեգիր լինենք Հիսուս Քրիստոսի ձեռքովն` իր կամքի հաճութեան պէս, իր փառաւոր շնորհքի գովասանքի համար,որ նորանով շնորհք ցոյց տուավ մեզ այն Սիրելիովը»:

Խոսք 12-րդ.

«Որ մենք գովասանք լինենք նորա փառքին,որ առաջուց մեր յոյսը Քրիստոսի վերայ ենք դրել»:

Խոսք 12-րդ.

«Որ մենք գովասանք լինենք նորա փառքին,որ առաջուց մեր յոյսը Քրիստոսի վերայ ենք դրել»:

Անցյալի խոստումներից մինչև Աստծո նախախնամությամբ ապագա դարերում մեզ հասանելիք ժառանգությունով ուրախանալը, Աստծո նպատակը և ձգտումն էր իր փառքի,հատկապես, իր շնորհքի գովաբանությունը:

Աստված արժանի է փառաբանության,և մենք պետք է փառաբանենք նրան,և մենք կփառաբանենք նրան, սա է քրիստոնյաների ճշմարտությունը,և մենք ընդունում ենք այն մեծ ուրախությամբ:Բայց ոչ հաճախ լսում ենք,որ Աստծո փառքի փառաբանումը ոչ միայն նրա գործողությունների արդյունք է,բայց նաև գործողության նպատակի և ձգտումների արդյունք: Նա կառավարում է աշխարհը այնպես,որ իրենով հիանան,զարմանան,մեծարեն և փառաբանեն: Հիսուսը գալիս է այս դարի վերջում, Պետրոսը 2 Թեսաղոնիկեցիս 1:10-րդ խոսքում ասվում է.«որ փառաւոր լինի իր սուրբերումը,եւ զարմանալի բոլոր հաւատացեալներումը»: Բայց ես իմ փորձից գիտեմ,որ մարդիկ այս ճշմարտությունը դժվարությամբ են ընդունում: Բնական է Աստծո համար փառաբանված լինելը,բայց բնական չէ նրա համար փնտրել փառքը: Չե որ Հիսուսը ասել էր,-«Ամեն ով որ իր անձը բարձրացնում է` կ’խոնարհուի. Եւ ով որ իր անձը խոնարհեցնում է,կ’բարձրանայ» : Մինչդեռ Սուրբ Գրքից հասկանում ենք,որ Աստծո նպատակը մարդկանց կողմից մեծարվելն է:

Այս հոդվածով ես ցանկանում եմ ցույց տալ,որ Աստծո մեծարվելու նպատակը և ջանքը ոչ մի սխալ բան իր մեջ չի կրում,և նրա այդ ցանկությունը տարբերվում է մարդկային փառամոլությունից,քանզի Աստծո կողմից դա իր սիրո արտահայտման ձևն է:

Աստծո Աստվածակենտրոնությունից սայթաքելու երկու ձև:

Իմ կարծիքով երկու պատճառ կա ինչու մենք չենք հարմարվում այն մտքի հետ,որ Աստված կենտրոնացված է ինքն իր վրա: Առաջինը այն է,որ մենք չենք սիրում մարդկանց, ովքեր իրենց նման կերպ են պահում, և մյուս պատճառը այն է,որ Աստվածաշունչը սովորեցնում է,որ մարդը չպետք է փնտրի իր սեփական անձի փառքը: Այսպիսով մարդիկ վիրավորվում են Աստծո փառամոլությունից,իրենց սեփական փորձի և Աստվածաշնչում գրվածի պատճառով:

Մենք պարզապես չենք սիրում մարդկանց,ովքեր հիացած են իրենց կարողություններով կամ ուժով կամ տեսքով:Մեզ դուր չեն գալիս այն գիտնականները, ովքեր փորձում են ընդգծել իրենց մասնագիտական գիտելիքները կամ մեջբերում են մեզ համար իրենց վերջի հրատարակումները և դասախոսությունները: Մենք չենք սիրում գործարարների ովքեր շարունակ խոսում են իրենց խելամիտ ներդրումների մասին և թե իչպես են նրանք մնացել շուկայում ճիշտ ժամանակին ճիշտ որոշումներ կայացնելու հետևանքով: Չենք սիրում երեխանների , ովքեր իրենց գերազանցությունն են ցույց տալիս: Մենք մերժում ենք այն կանանց և տղամարդկանց, ովքեր հագուստի հարցում մոդայի հետ են քայլում,և հագնվում են ոչ պրակտիտ և ոչ հարմարավետ:Նրանք այդպես են հագնվում միայն լավ տպավորություն թողնելու համար:

Ինչո°ւ այս ամենը մեզ դուր չի գալիս:Կարծում եմ պատճառը այս մարդկանց կեղծավոր լինելն է:Նրանք այն են ինչ Էյն Ռենդը անվանում է «երկրորդ ձեռք»: Նրանք չեն ապրում այն ուրախությունով, որը գալիս է իրենց ձեռք բերումներից,քանի որ չեն գնհատում այդ ամենը: Փոխարենը նրանք կախվածության մեջ են գտնվում մարդկանց գովասանքից և հաճոյախոսոթյուններից: Եվ մենք չենք հիանում այդպիսի մարդկանցով: Մենք հիանում ենք այնպիսի մարդկանցով,ովքեր բավականաչափ հանգիստ են և ինքնագոհ, ովքեր կարիք չունեն իրենց թուլությունները և իրական թերությունները ծածկելու համար հավաքել այնքան հաճոյախոսություններ ինչքան, որ հնարավոր է:

Դա է պատճառը,որ որոշ վարդապետություններ,որոնք կարող են Աստծուն դասել երկրորդ կարգի շարքերում պետք է կասկածանք առաջացնեն քրիստոնյաների մոտ: Համաձայն շատ դասավանդումների Աստված փառք է փնտրում և ցանկանում է լինել մեծարված և անում է ամեն ինչ իր անունը փառաբանելու համար, և այդ փաստերի հիման վրա Աստծուն դասում են իրեն ոչ համապատասխան կատեգորիայում: Արդյոք այդ ամենը ճիշտ է: Մի բան կարող ենք վստահ ասել. Աստված թույլ չէ և թերություններ չունի.-«Նորանից եւ նորանով եւ դէպի նա է ամեն բան »(Հռովմայեցիս 11:36): Նա միշտ եղել է, և ամեն բան նրան է պատկանում,հետևաբար ամեն բան կարող ենք վերագրել նրան: Սա նշանակում է լինել ամեն ինչի Աստվածը և ոչ թե սովորական էակ: Կարող ենք եզրակացնել, որ Աստծո մեծարվելու և փառաբանվելու ձգտումը մարդիկ չեն կարող համարել թուլությունների և թերությունների քողարկում: Առաջի հայացքից նա կարղ է լինել «երկրորդ կարգի» մարդկանց շարքում,բայց նա նրանց նման չէ, և այդ մակերեսային նմանությունը կարելի է բացատրել ուրիշ կերպ; Պետք է,որ լինի մի այլ շարժառիթ,որը կդրդի նրան փնտրել մեծարում և փառաբանում:

Կա մի այլ պատճառ ինչու մենք չենք սիրում մարդկանց,ովքեր փառք են փնտրում: Միակ պատճառը նրանց կեղծավոր լինելը չէ, որով փորձում են թաքցնել թուլությունները և թերությունները, այդ ամենի պատճառը չսիրված լինելն է: Նրանք այնքան են տարված իրենց սեփական տեսքով և գովասանքով,որ ուշադրություն չեն դարձնում ինչ է կատարվում դիմացինի հետ: 1 Կորնթացիս 13:5-ը ասվում է «Սէրը իրը չէ որոնում»: Երևի հիմա թվում է Ձեզ, որ այս ամենը իրար հակասող բաներ են,Սուրբ Գիրքը սովորեցնեում է` Աստծո հիմնական նպատակը մեծարվելը և փառաբանվելն է,այդ դեպքում ինչպես նա կարող է սիրվել : Չէ որ «Սէրը իրը չէ որոնում»: Մոտ երեք ամիս մենք ուսումնասիրում էինք այն քարոզը,որում նշվում է,որ Աստված իր համար է ամեն ինչ անում:«Իմ պատճառով, իմ պատճառով պիտի անեմ,ես իմ փառքը ուրիշին չեմ տալ»:

Աստծո անսահման սերը Իր անձնական փառքի փնտրտուքներում:

Պատասխանը,որը ես ցանկանում եմ տալ ճշմարտություն է. Աստված եզակի է,բոլոր էակներից փառավոր և լիովին ինքանգոհ,նա պետք է ինքն իր համար լինի,որպեսզի լինի մեզ համար: Եթե նա հրաժարվի ինքանաբարձրացման նպատակից,մենք պարտվողներ կլինենք:Նրա նպատակը փառք ձեռք բերելն է և հաճույք պատճառելը իր ժողովրդին և այդ երկու նպատակը միասնություն է:Կարծում եմ այս ամենը տեսնելու համար պետք է առաջադրենք հետևյալ հարցերը.

Հաշվի առնելով Աստծո անսահման, հիանալի գեղեցկությունը, և ուժը, և խելամտությունը կարող ենք հարցնել,թե ի˚նչ է կապում նրան մարդ արարածի հետ: Կամ տանք հետևյալ ձևակերպումը. Ինչ ուրախություն կարող է Աստված տալ մեզ, որպեսզի դրանով իսկ արտահայտի իր սերը: Միայն մեկ պատասխան ունի այս հարցը,այդպես չէ: ԻՆՔՆ ԻՐԵՆ:

Սա էր Իր Որդուն ուղարկելու Աստծո միակ նպատակը:Եփեսացիս 2:18-ում ասվոմ է,որ Հիսուսը եկել էր,որպեսզի մենք «մեկ Հոգով ունինք մօտենալը Հօր մօտ»: 1 Պետրոս 3:18-ում ասվում է. -«Քրիստոսն էլ մեկ անգամ մեղքերի համար չարչարուեցաւ,այն Արդարն անարդարների վերայ,որ մեզ մօտեցնէ Աստուծուն»: Աստված սիրուց դրդված մշակել էր մարդկության փրկության պլանը,որպեսզի հետ վերադարձնի նրանց,ինչպես որ սաղմոս 16:11 –ում է գրված. -«քո երեսի առաջին ուրախությւնների լիութիւն կայ,եւ քո աջ կողմը` քաղցրութիւններ` հաւիտեան»: Աստված կանգնած է մեր կողքին, տալիս է ամենալավը,և այդ լավը ոչ թե հեղինակության,հարստության կամ առողջություն մեջ է,այլ Աստծո հետ լիակատար շփման մեջ:

Եվ հիմա մենք այն եզրագծում ենք,որը ինձ համար մեծ բացահայտում էր,ինչպես նաև մեր խնդիրների լուծում: Մեզ անսահամն սիրով սիրելով, Աստված պետք է մեզ տա ամենալավը և հիացմունք պատճառի մեզ, նա պետք է մեզ նվիրի ինքն իրեն:Բայց ի°նչ ենք մենք անում,երբ մենք ունենում կամ մեզ ցույց են տալիս ինչ-որ լավ բան,որից մենք հաճույք ենք ստանում: Մենք գնհատում ենք դա:Մենք գովաբանում ենք փոքր երեխաներին,ովքեր ծնվելուց փոխում են իրենց դիրքը.-«Օ,նայեք այս գեղեցիկ,կլոր գլխին,և նրա մազերը,ձեռքերը,արդյոք մեծ չեն»:Մենք գովաբանում ենք սիրեցյալի դեմքը,երկար բացակայությունից հետո.-«Քո աչքերը երկնային են,մազերդ ատլասի փափկություն ունեն,դու այնքան գեղեցիկ ես»: Մենք փառավորում ու գնհատում ենք մեզ տրվածը,երբ արդեն զրկվում ենք ամեն ինչից: Նավակով ճամփորդելիս մենք հիանում ենք Սենթ Քրուայի ծառերով:

Ամենամեծ բացահայտումը, որ ես արել էի Կ.Ս. Լյուիսի օգնությամբ,ոչ միայն այն էր, որ մենք մեծարում ենք այն ամենը ինչ ուրախություն է մեզ պարգևում,այլ այն որ մեծարումը ուրախության գագաթնակետն է:

Բայց ամենատարօրինակը այն է,որ ես չէի կարողանում հասկանալ այն ինչը բացահայտ կերպով աչքի էր ընկնում,երբ մենք փառաբանում ենք Աստծուն և ընդհանրապես երբ մենք ինչ-որ բան կամ ինչ-որ մեկին ենք փառաբանում:Ես դա ընդունում էի ինչպես հաճոյախոսության,հավանության,կամ պատվելու եղանակ: Ես երբեք չէի նկատում,որ ամեն տեսակի ուրախություն վերածվում է փառաբանության,եթե իհարկե այն ամոթի կամ ինչ-որ մեկին ձանձրացնելու վաղից չսկսենք թաքցնել: Աշխարհը թնդում է գովասանքներով,սիրահարները գովաբանում են իրենց սիրեցյալներին, ընթերցասերները իրենց սիրած գրողին,զբոսաշրջիկները գովում են քաղաքները,խաղացողները իրենց սիրելի խաղը,գովաբանում են եղանակը,գինին,ուտելիքները,դերասաններին,ձիերին,քոլեջները,քաղաքները, պատմական դեմքերին, երեխաներին, ծաղիկները, սարերը, հազվագյուտ նամականիշները, հազվագյուտ բզեզների, նույնիսկ երբեմն քաղաքական գործիչների և գիտնականների: Աստծո փառաբանության մասին մտածելով, սկզբից իմ հիմարության պատճառով չէի կարողանում հասկանալ ամենակարևորը,մենք հաճույքով մեծարում ենք այն ամենը ինչը մեզ հաճույք է պատճառում,բայց նույնը չենք անում իրական փառաբանությանը արժանի Աստծու նկատմամբ,չգիտեմ ինչու մենք կարծում ենք,որ դրա կարիքը չկա:

Ես կարծում եմ, մենք հաճույք ենք ստանում գովաբանելով այն ինչը մեզ հաճույք է պատճառում,որովհետև գովաբանությունը ոչ միայն արտահայտում է հաճույքը,այլ նաև ավարտին է հասցնում գործը,դա է մատնանշում գործի ավարտի մասին: Հաճոյախոսություն անելու համար չէ,որ սիրահարները շարունակ իրար ասում են,թե ինչքան են գեղեցիկ,այլ նրա համար,որ հաճույքը լիարժեք չի,եթե այն մնում է չարտահայտված: ¥Սաղմոս, էջ 93-95¤

Իմաստը նրանում է,որ մենք գովաբանում ենք այն,ինչը մեզ հաճույք է պատճառում,որովհետև հաճույքը լիարժեք չէ,մինչև այն փառաբանության ձևով չես արահայտում: Եթե մեզ չթույլատրեն ասել այն ինչը մենք արժեքավորում ենք, և մեծարել ինչը սիրում ենք, և գովաբանել ինչով մենք հիանում ենք,մեր ուրախությունը լիարժեք չի կարող լինել: Հետևաբար,եթե Աստված իրոք մեզ համար է,և եթե նա պետք է մեզ տա ամենալավը և դարձնի մեր ուրախությունը լիարժեք, այդ դեպքում նա պետք է նվաճի մեր փառաբանությունը իր համար: Ոչ թե այն պաճառով,որ նա կարիք ունի թաքցնելու իր որոշ թուլությունները և թերությունները,այլ որովհետև նա սիրում է մեզ և ձգտում է տալ լիարժեք ուրախություն,որը կարող ենք միայն գտնել ճանաչելով և գովաբանելով նրան,բոլոր էակներից ամենագեղեցիկին:

Աստված միակ էակն է ամբողջ աշխարհում,ում համար իր անձի գովաբանության ձգտումը միայն ու միայն սիրո գործընթաց է: Նրա համար ինքնամեծարումը մեծ արժանիք է: Երբ նա ամեն ինչ անում է §գովաբանելու իր փառքը¦ ինչպես Եփեսացիս 1-ում ասվում է, նա պահպանում և առաջարկում է մեզ այն ինչը միակ բանն է այս աշխարհում,որ կարող է մեզ բավարարվածության զգացողություն պարգևել: Աստված մեզ համար է, և հետևաբար այդպիսին եղել է, և կա, և միշտ էլ կլինի իր համար:Մեծարեք Աստծուն:Թող այն ամենը ինչ շնչում է մեծարի Աստծուն: