Նվաստացում վեհացման համար

Gospel Translations Armenianյից՝ ազատ հանրագիտարանից

Դա պարզապես այնտեղ է: Այն այնտեղ է, կարծես պարզապես որպես Ծննդոցի երկրոդ գլխին կցված ուշացած միտք: Բայց մենք գիտենք, որ Սուրբ Հոգու մտքի և ներշնչանքի մեջ ուշացած մտքեր չկան: Այսպիսով, մենք դիտարկում ենք այս հատվածը, որպեսզի պատկերացնենք մեր վիճակը նախքան մեղքի տառապանքը: Գլուխ 2-ի խոսք 25-ը ասում է.¦Եւ երկուսն էլ՝ Ադամն ու իր կինը, մերկ էին ու չէին ամաչում§։ Այս ասում է այն մասին, որ նախքան մեղքի աշխարհ գալը ամոթ չկար: Չկար ոչ մի շփոթմունք: Նվաստացման փորձառությունը բոլորորվին անհայտ և օտար էր մարդկային ցեղին: Սակայն մեղքի առաջին փորձառության հետ միասին եկավ նաև անձնական ամոթի և շփոթմունքի սարսափելի բեռի ծանրությունը: Ամոթը և շփոթմունքը զգացմունքներ և փորձառություններ են, որոնք մենք ունենում ենք տարբեր չափով: Ամոթի ամենավատ տեսակը, շփոթմունքի ամենավատ ձևն այն է, որը հանգեցնում է լիակատար և ամբողջական նվաստացման: Նվաստացումն իր հետ բերում է ոչ միայն պարզապես շփոթմունքից կարմրաց դեմք, այլև հուսահատության զգացում, քնի որ մենք կորցնում ենք մեր արժանապատվությունը և մեր վարկանիշերը ոչնչանում են:

Մինչդեռ ճիշտ այս ամոթի և նվաստացման հարթության մեջ էր, որ մեր Փրկիչը կամավոր մարմնացավ: ¦Փղոսկրյա պալատներ§ հայտնի օրհներգը նկարագրում է փառքից այս իջնելը՝ Մարդու Որդու կամավոր հեռանալը նրա մշտնջենական բնակության վայր հանդիսացող փղոսկրյա պալատից: Նա պատրաստակամորեն որոշեց իր հեղինակությունը մի կողմ դնել, մարդ և ծառա դառնալ և հնազանդվել նույնիսկ մինչ ի մահ: Այս նվաստացումն էր, որ Քրիստոսը պատրաստակամորեն ընտրեց Իր համար, և որը նրա հետ էր իր փառքի և վերջնական վեհացման ճանապարհի ամբողջ առաջընթացի սկզբից: Առաջընթացը, ինչպես որ նշում է Նոր Կտակարանը, այն է, որը Հիսուսի ծննդի նվաստացումից տանում է դեպի Նրա հարության, համբարձման և վերադարձի վեհացումը:

Վեհացման որակը նվաստացման որակի ճիշտ հակապատկերը և ուժեղ հակադրությունն է: Վեհացման մեջ արժանապատվությունը ոչ միայն վերականգնվում է, այլ պսակվում է փառքով, որը միայն Աստված կարող է պարգևել: Եվ այսպիսով, երբ մենք նայում են Հիսուսի վեհացման աստվածաշնչյան թեմային, մենք նայում են այն ուղուն, որի միջոցով Հայրը պարգևատրում է իր Որդուն և հռչակում Նրա փառքը ամբողջ արարչագործության առաջ:

Մեզ ասել են, որ ոչ ոք երկինք չի գնում, բացի նրանից, ով իջնում է երկնքից, և մեզ նաև ասել են, որ մկրտության միջոցով մեզ Հիսուսի հետ մասնակցության նշան է տրվում և՛ նրա նվաստացմանը, և՛ վեհացմանը: Քրիտսոսի վեհացմանը մասնակցելու խոստումը տրված է ամեն հավատացյալի, բայց կա մի խանգարող բան: Կա նախազգուշացում, և այդ նախազգուշացումը պարզ է. եթե մենք չուզենանք մասնակից դառնալ Հիսուսի նվաստացմանը, մենք ոչ մի պատճառ չենք ունենա ակնկալելու, որ երբևէ կարող ենք մասնակցել Նրա վեհացմանը: Բայց դա է այն պսակը, որ դրված է մեր առջև, որպեսզի մենք, ովքեր հավիտյան փառքի և պատվի ոչ մի իրավունք չունեն, այնուամենայնիվ ստանան դա, այն ամենի պատճառով, ինչը մեր փոխարեն ձեռք է բերել մեր կատարյալ Փրկիչը:

1990թ.-ին ես գիրք եմ գրել ¦Քրիստոսի փառքը§ վերնագրով: Այդ գիրքը գրելը ինձ համար ամենահետաքրքիր փորձառությունն էր, որը ես երբևէ ունեցել եմ գրելիս: Իմ առաջադրանքն այս առումով այն էր, որպեսզի ցույց տամ, որ Հիսուսի կյանքում կա ընդհանուր պրոգրեսիա նվաստացումից դեպի վեհացում, այս պրոգրեսիան չի իրականացվում նվաստացումից դեպի վեհացում անընդհատ շարժվող անխախտ գծով: Ավելի շուտ գիրքը բացատրում է, որը նույնիսկ Հիսուսի նվաստացումից դեպի վեհացում ընդհանուր պրոգրեսիայի մեջ Նրա նվաստացման ամենավատ պահին կան Աստծո շնորհքի միջանկյալները, որտեղ դրսևորվում է նաև Որդու փառքը:

Օրինակ, երբ մենք դիտարկում ենք Հիսուսի ծնունդը, հեշտ է մեր ուշադրությունը կենտրոնացնել այն ակնհայտ աղքատության վրա, որը հետևում էր նրա ծննդին ախոռում և այն վայրում, որտեղ նրան չընդունեցին հյուրանոցում կամ պանդոկում: Նրա ծննդի խոնարհության մեջ կար նվաստացման ճնշող զգացում: Սակայն, այն պահին, երբ մեր Տերը մարդացավ այս նվաստացնող հանգամանքներում, մի քիչ հեռու՝ հովիվների աչքերի առաջ, երկինքը պոռթկաց Աստծո փայլող փառքով և հայտարարվեց, որ Թագավոր է ծնվել:

Նույնիսկ, երբ Նա գնում է խաչվելու, Նրա նվաստացման ամենավատ պահին դեռևս մնում է չարի նկատմամբ Նրա հաղթանակի մի փոքրիկ ակնարկ, որտեղ Նրա մարմինը չեն նետում Երուսաղեմից դուրս գտնվող աղբակույտի մեջ, այլ հետևելով Եսայի 53 գլխի մարգարեական կանխատեսմանը այն սիրով դրվում է մեծահարուստ մարդու գերեզմանում: Նրա մահը ամոթալի էր, բայց Նրա հուղարկավորությունը այնպիսինն էր, որը մեծ պատիվ էր հնագույն պայմաններում: Նրա մարմինը զարդարվել է քաղցր համեմունքներով և թանկարժեք օծանելիքներով և Նրան տրվել է պատվաբեր թաղման հողամաս: Հետևաբար Աստված Իր հնազանդ ծառայի տառապանքների ժամանակ թույլ չէր տա, որ Իր Սուրբը ապականություն տեսնի:

Եվ Կտակարանի էջերում մենք տեսնում ենք այդ ակնարկն այստեղ և այնտեղ՝ պատռելով Հիսուսի մարդկային բնույթի վարագույրը և թիկնոցը, ծակելով ստորացման և նվաստացման զրահը, որը Նրա ճակատագիրն էր Նրա երկրային պանդխտության ժամանակ: Փառքի այս պահերը կամ ակնարկները քրիստոնյայի համար պետք է կանխաճաշակումը լինեն այն ամենի, ինչը սպասվում է առջևում ոչ միայն Նրա թագավորության կատարելության մեջ Հիսուսի վերջնական վեհացման համար, այլև մեր կողմից երկնայինը ճաշակելու համար, քանի որ մենք դառնում ենք Հիսուսի ժառանգները և համաժառանգները: Հոր կողմից խոստացված և երաշխավորված Հիսուսի վերջնական ճակատագիրը, Նրա բաժինը, Նրա ժառանգությունը փառքն է, և այդ փառքը Նա կիսում է բոլոր նրանց հետ, ովքեր իրենց հույսը դնում են նրա վրա:

Ընդհանուր լեզվով ասած՝ վեհացում և նվաստացում տերմինները բևեռային հակադրություններ են: Աստծո հայտնած ճշմարտության ամենահոյակապ փառքերից և ամենադառը պարադոքսներից մեկն այն է, որ Քրիստոսի խաչին այս երկու բևեռային հակադրությունները միաձուլվում և հաշտվում են: Նրա նվաստացման մեջ մենք գտնում ենք մեր վեհացումը: Մեր ամոթը փոխարինվում է Նրա փառքով: Երգահանը ճիշտ էր, երբ գրել է.¦Իմ մեղավոր եսը, իմ միակ ամոթը, իմ փառքը, ամեն ինչը խաչն է§: